Vertrouwd
Ik snuif een vertrouwde geur als ik de trap afloop. Warm, kruidig en zoet. Het ruikt naar noten die op de haard drogen, naar mandarijntjes en marsepein. Naar melk en een verwarming die op volle toeren draait. Het is een hartverwarmende geur die me terugvoert naar heel lang geleden toen broertje om 5u 's morgens bij me in bed kroop en we samen fantaseerden en de uren aftelden tot we onze ouders uit hun bed konden jagen. Het is de geur van acht voeten in pantoffels gestoken die voorzichtig de trap afslopen. Het is de geur van mama die met gespeelde verbazing de deur liet openzwaaien. Het is de geur van een tafel vol mandarijntjes, niknakjes, chocolade en marsepein en speelgoed. De geur van Sinterklaas-ochtend. Het is de geur van een heel klein beetje heimwee naar vroeger.

Sauna
"Hij is uitgegleden op een trapje en op de grond gesmakt", fluistert mijn broertje
"Was het erg?", vraag ik terwijl ik hard mijn best doe om het niet voor me te zien.
"Een hele diepe snee in zijn voet. Een dokter heeft het moeten naaien. Zes draadjes", zegt hij.
"Maar hij had toch zijn .... ", pols ik voorzichtig.
"Dat was ook het eerste wat ik vroeg", grijnst broertje.
"Neen, ik ben in mijn blootje naar de dokter gegaan. Zo goed?", bitst papa vanuit de zetel, zijn voet dik omzwachteld.

Is het nu zo gek dat we hopen dat ie een badhanddoek, badjas of wat dan ook aanhad op het moment dat hij besloot de grond te kussen en in één moeite ook zijn voet open te halen?

Dwarrelen
"Zet je voor je toetsenbord en typ een stukje. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn voor jou? Heel de week schrijf je interviews, artikels, opiniestukken, ... de één na de ander rammel je op je klavier samen. Zo moeilijk kan het dus niet zijn om hier, nu, onmiddellijk een stukje voor je weblog bijeen te schrijven", zegt de rationele hersenhelft tegen de creatieve.
"Neen, zo simpel is het niet", zucht de creatieve helft zachtjes. Die interviews, artikels zijn ons werk. Ik krijg een onderwerp, aantal tekens en een deadline voorgeschoteld en ga ervoor. Dit is iets anders. De stukjes die ik hier schrijf zijn plots komen aanwaaien. Als een veelkeurig herfstblad dat dwarrelt en danst op de wind, dat vlak voor mijn voeten valt. Als ik het opraap ben ik verwonderd over de mooie schakering kleuren. Zo is het ook met mijn stukjes . Ze dwarrelen me tegemoet, borrelen onverwacht in me op en wachten tot ik ze uit de lucht grijp en ze omvorm tot rijtjes letters en spaties."