Liefde is ...
... samen na school gezellig naar huis rijden.
... zijn hand de hele rit lang vasthouden
... diep in zijn ogen kijken en niet naar de verkeerslichten
... tergend langzaam over de hele breedte van het fietspad rijden
... je niets aantrekken van de file die zich achter je vormt
... nog wat verder naar links uitwijken als iemand je dreigt in te halen
... midden op het fietspad stoppen voor een passionele afscheidskus
vrijdag 17 oktober 2003
donderdag 16 oktober 2003
Acrobaat
Lensloos zie ik niet veel, maar nog net genoeg te zien dat er iets wit en zwart gevlekt op de hoogste keukenkast zat dat er niet hoorde te zitten. Een klein lijfje wurmde zich over het hindernissenparcours van flessen olijfolie, boterhamdozen, dozen met ontbijtgranen en voorraaddozen vol muesli. Lensloos en half wakker sprak ik haar boos toe: "Wiebe, het is 7 uur. Je hebt de hele nacht toertjes om het bed gelopen, denkbeeldige vliegen uit het gordijn geplukt, luid spinnend kopjes komen geven. Neem eens een voorbeeld aan Hobbes. Die ligt nu lekker te slapen in de zetel. Het is daar zachter dan bovenop halflege dozen ontbijtgranen."
Wiebe liet een klaagelijke "mieuw" horen, sloop verder over haar hoge schuilplaats en wierp in één moeite drie cornflakedozen tegen de vlakte. Nieuwsgierig tuurde ze over de rand naar beneden en besloot dat dat een leuk spelletje was. De flessen olijfolie gingen gevaarlijk aan het wiebelen, zelfs lensloos kon ik dat zien. In één seconde stond ik op de stoel, hield met mijn ene hand de wankelende flessen tegen en greep met de andere de kleine ontdekkingsreiziger bij haar nekvel en trok haar van de kast. Dom want ze klemde zich met haar achterpooten vast aan de resterende dozen. Die boden echter niet veel houvast en kletterden met veel geruis naar beneden. Zelfs lensloos was de ravage teveel om aan te zien om 7u in de morgen.
Met Wiebe onder mijn arm ging ik in de zetel zitten, plantte haar op mijn schoot, gaf een tik op haar neus en stak een opvoedkundige preek af. Over hoe kleine katjes niet over mueslidozen moeten gaan lopen, zeker niet als die twee meter van de begane grond staan. Dat poezen niet de hele verzameling dozen naar beneden mogen smijten en dat als ze duimen had gehad ze de boel zelf kon opruimen. Ik voegde eraan toe dat ze beter een voorbeeld nam aan Hobbes, die braaf wegbleef van alles dat er enigszins wankel uitziet en slaapt als ze moet slapen.
Ze heeft er niet veel van begrepen, maar viel spinnend in slaap op mijn schoot. Ogen stijf dichtgeknepen en ik zweer dat ik haar achter haar pootjes zag glimlachen.
Lensloos zie ik niet veel, maar nog net genoeg te zien dat er iets wit en zwart gevlekt op de hoogste keukenkast zat dat er niet hoorde te zitten. Een klein lijfje wurmde zich over het hindernissenparcours van flessen olijfolie, boterhamdozen, dozen met ontbijtgranen en voorraaddozen vol muesli. Lensloos en half wakker sprak ik haar boos toe: "Wiebe, het is 7 uur. Je hebt de hele nacht toertjes om het bed gelopen, denkbeeldige vliegen uit het gordijn geplukt, luid spinnend kopjes komen geven. Neem eens een voorbeeld aan Hobbes. Die ligt nu lekker te slapen in de zetel. Het is daar zachter dan bovenop halflege dozen ontbijtgranen."
Wiebe liet een klaagelijke "mieuw" horen, sloop verder over haar hoge schuilplaats en wierp in één moeite drie cornflakedozen tegen de vlakte. Nieuwsgierig tuurde ze over de rand naar beneden en besloot dat dat een leuk spelletje was. De flessen olijfolie gingen gevaarlijk aan het wiebelen, zelfs lensloos kon ik dat zien. In één seconde stond ik op de stoel, hield met mijn ene hand de wankelende flessen tegen en greep met de andere de kleine ontdekkingsreiziger bij haar nekvel en trok haar van de kast. Dom want ze klemde zich met haar achterpooten vast aan de resterende dozen. Die boden echter niet veel houvast en kletterden met veel geruis naar beneden. Zelfs lensloos was de ravage teveel om aan te zien om 7u in de morgen.
Met Wiebe onder mijn arm ging ik in de zetel zitten, plantte haar op mijn schoot, gaf een tik op haar neus en stak een opvoedkundige preek af. Over hoe kleine katjes niet over mueslidozen moeten gaan lopen, zeker niet als die twee meter van de begane grond staan. Dat poezen niet de hele verzameling dozen naar beneden mogen smijten en dat als ze duimen had gehad ze de boel zelf kon opruimen. Ik voegde eraan toe dat ze beter een voorbeeld nam aan Hobbes, die braaf wegbleef van alles dat er enigszins wankel uitziet en slaapt als ze moet slapen.
Ze heeft er niet veel van begrepen, maar viel spinnend in slaap op mijn schoot. Ogen stijf dichtgeknepen en ik zweer dat ik haar achter haar pootjes zag glimlachen.
Abonneren op:
Posts (Atom)