*zucht*
Geen enkele avond. Geen enkele. Wel een vorming, twee vergaderingen en een lezing, maar deze week ben ik geen enkele avond thuis. Pfffffffff, je zou op voorhand al moe worden.

Prehistorie
Op het moment dat ik me met mijn boek in de zetel nestel klinkt de begintune van de Prehistorie. Ik zie nieuwsbeelden voorbijflitsen van het jaar 1994. Ondertussen bijna 10 jaar geleden. Clinton wordt president, in Rwanda woedt de genocide, ... . Het is alsof ik naar het nieuws zelf kijk want weinig doet bij mij een belletje rinkelen.
'94 .... toen was ik 14 jaar en blijkbaar geen fervente nieuwskijker want wat de Prehistorie me voorschotelde was één soepje feiten en belangrijke namen noemen. Ik had geen AHA-moment. Dacht nooit: "Juist ja!". Nieuwswaardig '94 moet dat jaar aan mij voorbijgeglipt zijn.
De muziek, die kende ik wel. Ace of Bace, Crash Test Dummies, Siltskin, Nirvana Unplugged, ... . 14 ... toen zat ik op mijn kamer dagboeken vol te krabbelen, die ene cd, dat ene nummertje op repeat, toen zat ik helemaal weggekropen in mijn boeken, .... . De wereld was nog te groot voor me. Ik was op zoek naar andere antwoorden. Het nieuws van de wereld aan me voorbij. Ik heb het later ingehaald.

Stuiterbal
Plots begint er binnenin mij iets te stuiteren. Een blij, hoppend en vrolijk gevoel. Een zinnetje, mailtje en glimlach vloeien samen en laten mijn maag rondjes draaien. Blije rondjes. Op mijn schouder voel ik plots een lichte druk. Ik draai mijn hoofd naar links en kijk in de grote ogen van Stuiterbal.
"Hoi", glimlacht hij hemelsbreed.
"Hoi", grijns ik terug. "Lang geleden."
Zijn ogen lijken net kleine schoteltjes. Ze geven me het gevoel dat er een enthousiaste kleuter die niet kan stilzitten in mijn binnenste rondhuppelt. Op de maat van de muziek trommel ik op mijn toetsenbord. Op het scherm verschijnt een enorme warboel, maar ik ratel breed glimlachend verder. Ik neurie verzin-liedjes en trek me niets aan van de vreemde blikken die om de deur komen kijken. Ondertussen is Stuiterbal van mijn schouder op mijn bureau gesprongen en danst ie een wervelende rock-en-roll met het plastieken smurfje dat naast mijn pennenhouder stond.
"Weet je wat we nu moeten doen?", zegt Stuiterbal terwijl hij op mijn Pritt-lijmstift klimt om ietsje hoger te staan.
"We moeten dit gevoel vieren. Met verse soep en een frisse wandeling."
Ik knik, help Stuiterbal in mijn binnenzak en samen wandelen we een vrolijke middagpauze tegemoet.