Verborgen schat
Ooit wil ik
... een authentieke message-in-a-bottle op het strand vinden
... op een begraven schat stoten
... op zolder een dagboek / doos oude liefdesbrieven van een bet-overgroot-nog-iets aantreffen
... vinden wat Aangespoeld aantrof toen hij nietsvermoedend een leuk kistje op de rommelmarkt kocht.
Aangespoeld kocht op een rommelmarkt een leuk kistje en wat bleek. Het hele kistje zit vol oude fotorolletjes die het verhaal van een Amsterdamse familie vertellen. Zeg nu zelf, de roman schrijft zichzelf, niet?
dinsdag 21 oktober 2003
Neen
Een maand lang pronkt en prijkt hij al. Kijk eens naar mijn kleurschakeringen, naar het mooie geel, bruin en rood. Kijk eens hoe prachtig ik ze in elkaar laat overvloeiien?
De boom in de binnentuin strekt zijn takken naar alle richtingen uit. Laag naar de grond zodat hij je schouder streelt als je voorbijfietst. Hoog naar de zon, reikend naar de hemel. Hij draait zijn takken in de laatste zonnestralen, laat het licht spelen over zijn honderden kleine blaadjes. Hij is prachtig.
Maar vandaag staat ie er een beetje bang bij, trekt zijn takken in en wacht angstvallig af. Een paar meter verder is de tuinman aan het werk. Snoeien. Zometeen zet hij de zaag in zijn takken tot er niets meer overblijft dan een stompje boom.
Zou ik het durven vragen? "Tuinman, laat me nog even genieten van zijn herfsttooi?!"
Een maand lang pronkt en prijkt hij al. Kijk eens naar mijn kleurschakeringen, naar het mooie geel, bruin en rood. Kijk eens hoe prachtig ik ze in elkaar laat overvloeiien?
De boom in de binnentuin strekt zijn takken naar alle richtingen uit. Laag naar de grond zodat hij je schouder streelt als je voorbijfietst. Hoog naar de zon, reikend naar de hemel. Hij draait zijn takken in de laatste zonnestralen, laat het licht spelen over zijn honderden kleine blaadjes. Hij is prachtig.
Maar vandaag staat ie er een beetje bang bij, trekt zijn takken in en wacht angstvallig af. Een paar meter verder is de tuinman aan het werk. Snoeien. Zometeen zet hij de zaag in zijn takken tot er niets meer overblijft dan een stompje boom.
Zou ik het durven vragen? "Tuinman, laat me nog even genieten van zijn herfsttooi?!"
Tien kleine negertjes
Een luik rolt langzaam toe. De man staat er angstig naar te kijken, neemt blijkbaar een beslissing en duikt terug het brandende compartiment in. Hij kan nog net een schriftje naar zijn vrienden schuiven en schreeuwen "Go, go, go!" voor het luik dichtdendert en hem opsluit in de verstikkende ruimte. Langzaam zie je de held in elkaar zakken.
"En daar gaat nummer twee", lacht manlief.
Ik gooi mijn kussen naar het scherm. "Kijk, als ie nu terugkeerde om een sleutel of belangrijke codes te redden, dat zou ik nog snappen, maar het is een schriftje, met tekeningen van zijn kinderen. Daar offer je jezelf toch niet voor op", vraag ik ongelovig.
Even later strompelt een derde in een ruimte waar het 5000° is om een stang los te draaien. Zijn pak kan maar 2500° graden tegenhouden. Na een overduidelijke onmenselijke krachtinspanning is het ding eindelijk los en zakt hij zwaar ademend op de grond.
"Kom terug, we hebben nog tijd", roepen zijn makkers.
"Neen, laat mij maar hier", hijgt hij en even later verandert ie in een satéstokje. We zuchten vol verwondering voor het totale gebrek van originaliteit.
"Het is net of we naar tien kleine negertjes kijken", lach ik als nummer vier zichzelf opofferd om bij de bom te blijven en in miljoenen kleine stukjes uiteen geblazen wordt.
Sinds wanneer krijgen Amerikaanse scenarioschrijvers de mathematische regel opgedrongen dat twee derden van de crew die de aarde moeten redden onderweg het loodje erbij moeten neerleggen?
Een luik rolt langzaam toe. De man staat er angstig naar te kijken, neemt blijkbaar een beslissing en duikt terug het brandende compartiment in. Hij kan nog net een schriftje naar zijn vrienden schuiven en schreeuwen "Go, go, go!" voor het luik dichtdendert en hem opsluit in de verstikkende ruimte. Langzaam zie je de held in elkaar zakken.
"En daar gaat nummer twee", lacht manlief.
Ik gooi mijn kussen naar het scherm. "Kijk, als ie nu terugkeerde om een sleutel of belangrijke codes te redden, dat zou ik nog snappen, maar het is een schriftje, met tekeningen van zijn kinderen. Daar offer je jezelf toch niet voor op", vraag ik ongelovig.
Even later strompelt een derde in een ruimte waar het 5000° is om een stang los te draaien. Zijn pak kan maar 2500° graden tegenhouden. Na een overduidelijke onmenselijke krachtinspanning is het ding eindelijk los en zakt hij zwaar ademend op de grond.
"Kom terug, we hebben nog tijd", roepen zijn makkers.
"Neen, laat mij maar hier", hijgt hij en even later verandert ie in een satéstokje. We zuchten vol verwondering voor het totale gebrek van originaliteit.
"Het is net of we naar tien kleine negertjes kijken", lach ik als nummer vier zichzelf opofferd om bij de bom te blijven en in miljoenen kleine stukjes uiteen geblazen wordt.
Sinds wanneer krijgen Amerikaanse scenarioschrijvers de mathematische regel opgedrongen dat twee derden van de crew die de aarde moeten redden onderweg het loodje erbij moeten neerleggen?
Abonneren op:
Posts (Atom)