Mevrouw?
Na mijn interview wandelde ik langs het water terug naar mijn bureau. Het was rustig op straat. Ik liet mijn voeten slepen door de hoopjes herfstbladeren. Voor me liep een vrouw met een ongeloofelijk lange vlecht. Die hupste op en neer op het ritme van haar stappen en reikte zeker tot haar middel. Ik bestudeerde het vlechtwerk gefascineerd. het leek geen gewone vlecht, maar een visgraatachtig iets.
Ze grabbelde in haar jaszak en trok er een zakdoek uit, maar met die zakdoek gleed een kleine agenda mee uit haar zak. Met een zacht plofje viel het op de grond. De vrouw had niets gemerkt.
Ik bukte me om het boekje op te rapen en riep ondertussen. "Mevrouw, mevrouw wacht eens eventjes."
Ze stapte stug door.
"Mevrouw?" riep ik nu iets luider. "Mevrouw. Uw agenda is gevallen."
Ze draaide zich om en ik keek recht in een gezicht vol onmiskenbaar mannelijke trekken. Ruwe wenkbrauwen, een stoppelbaard en een hoekige kin.
"Vroeg je iets", bromde hij.
"Uw agenda viel uit u zak, meneer".
Ik zorgde ervoor dat ik de nadruk legde op het laatste woord.

Sip
Op het moment dat het zoemgeluid wegsterft gris ik mijn afdruk uit de printer. Mijn ogen snellen over de letters. Hoe verder ik kom hoe dieper ik mijn schouders zakken. Met een potlood kruis ik aan, streep ik door. Niet leuk genoeg, betuttelend, stom uitgedrukt.
Mijn eigen verdict is bikkelhard.

"Als je iedere keer zo hard struikelt over elke komma, punt of uitroepteken zal je nooit verder raken", maan ik mezelf boos aan, maar ondertussen streep en kruis ik verbeten verder.
Ik kan niet lief zijn voor mijn eigen schrijfsels vandaag.

Dienstmededeling
Hij bleef zo vaak gewoon weg of bleef uren hangen en had niet altijd even veel zin om de reacties te tonen. Mijn reactietooltje kreeg kuren. Daarom plaatste ik er zijn collegaatje Haloscan boven. Ben ik nu alle vorige reacties kwijt? Ik hoop van niet.