Mooi
"Mevrouw"
De haartjes op mijn armen gaan recht staan als ik hoor hoe ze elke letter overduidelijk articuleert. Hoewel ze heel goed weet dat ik Kim heet spreekt ze me aan met "Mevrouw". Dit belooft niets goed.

Terwijl ik ze hoor razen aan de andere kant van de telefoon vraag ik me af hoe je zo kan leven. Hoe kan je je dagen vullen met boos zijn op alles en iedereen voor het kleinste beetje. Iedereen bij de geringste gelegenheid in de haren vliegen. Hoe kan je zo kwaad door het leven benen?
Neen, geef mij dan maar mooie mensen. Mensen die goed zijn in het mens-zijn. Lieve mensen. Mensen waar je bij openbloeit. Die je de kans geven om jezelf te zijn. Mensen die je even op je schouder tikken en wijzen op een mooie zonsondergang. Mensen die leven brengen in de brouwerij. Mensen die voor even of langer een bondgenoot kunnen zijn. Mensen die je zomaar tegenkomt op je weg waar je een gelijk ritme bij vindt om verder te stappen. Soms slaan ze na een tijdje een andere weg in, soms is het voor langer. Mensen met een open, gulle lach. Met een gezonde dosis zelfspot.

"Ik eis om van elke stap op de hoogte gehouden te worden", bijt ze voor ze de telefoon op de haak knalt.
Ik sluit even mijn ogen en omring me in gedachten met al mijn mooie vrienden en kennissen. Het doet wonderen.

Af!
Af! Het is een fijn gevoel. Alles wat je in mijn hoofd zat is gelukt. De foto die ik in gedachten had zie ik daadwerkelijk voor me. Ik geniet van het resultaat. Ik drink voorzichtig een kop warme soep terwijl ik alles nog eens overloop. De grote lijnen, de kleine details. Nog een beetje schaafwerk. Ik geniet altijd van het werken, maar voor het eerst geniet ik nog meer van het af-zijn.

Lief, ... toch wel!
Het maalt door mijn hoofd als ik naar huis fiets. Koken, was, strijk en nog klus- & schilderwerk. Ik puf kleine wolkjes in de koude buitenlucht en knijp even mijn ogen dicht. Als ik kon liep ik regelrecht naar boven en verschool me onder mijn dekbed. Tot morgenochtend. Ik voel me leeggezogen, uitgeknepen en moe.

Als ik binnen strompel zie ik hem juist nog met de strijkplank in het berghokje verdwijnen.
"Wat doe je?", vraag ik moe.
Hij grijnst alleen. Op de tafel blinken drie wasmanden. Leeg! Hij windt het snoer rond mijn strijkijzer en wandelt opnieuw naar het berghokje.
"Ik dacht al dat je wat hulp nodig zou hebben deze avond."
Ik sta stom te grijnzen.
"Log daar maar eens over!"
Bij deze.