Beroemd
"Goeiemorgen, u spreekt met Kim van (noemt naam weekblad). Ik werd naar u doorverwezen voor een kort interview."
"Bent u Kim?"
"Ja, dat ben ik."
"De Kim van (noemt naam weekblad)?"
"Inderdaad."
"Goh, wat ben ik blij dat ik u eens in het echt hoor. Ik lees (noemt naam weekblad) elke week van voor naar achter en kom u naam daar regelmatig in tegen. Ik lees alles wat je schrijft."
"...."
"En nu wilt u van mij een interview afnemen?"
"Ja, als u dat wilt tenminste."
"En u zal dat schrijven?"
"Ja, dat is de bedoeling."
"Dus de Kim van (noemt naam weekblad) wil van mij een interview afnemen. Natuurlijk, waarom niet?"

Heb ik nu een fan?

Groot
De pilaren rezen oneindig hoog op. Het gladde marmer blonk in de enkele zonnestralen die de Sint Pieters Baseliek binnenvielen. Ik liep met een open mond rond. Verbaasd over het bouwwerk, geïmponeerd door de grootsheid. Maar ook walgend over de decadentie die het geheel uitstraalde. Geschrokken over hoe nietig en klein ik me voelde in deze inmense ruimte. Als een kleine mier die per ongeluk in een balzaal terecht gekomen was.
De gigantische beelden die op zijn minst in schoenmaatje 63 pasten. Het baldakijn boven het altaar waar ons volledige huis onder paste. Alles was zo groot.

Het jongetje was duidelijk ook onder de indruk. Hij nam kleine voorzichtige stapjes en keek met grote ogen rond. Bang en duidelijk de les gespeld dat hij stil moest zijn. Maar opeens trok er iets zijn aandacht. Hij trok aan zijn vaders mouw en rende naar een hoek van de baseliek.
"Daddy, is Hagrid also this big?", gilde hij enthousiast terwijl hij naar één van de beelden wees.

Ssstttt
Rode verbodsbordjes blikkerden ons toe terwijl we de trap afliepen. Verboden te roken. Verboden te eten. Verboden te filmen. Verboden te fotograferen. Een hele rij met rode rondjes blonken om elke hoek terwijl we de pijltjes "Capella Sistina"volgden. "We ask you kindly to remean silent", herinnerde een cassettebandje ons om de tien treden. Telkens verstomde het geroezemoes eventjes, maar enkele seconden later steeg het aantal decibels op de trap naar de Sixtijnse kapel weer gevoelig. Een laatste lange rij bordjes boven de ingang van de kapel herinnerde nog eens aan alles wat verboden was.

"Ik ben benieuwd", fluisterde ik.
Onmiddellijk sprong een klein mannetje voor mijn neus. Uitgerust in een bewakersuniform en met zijn vinger op zijn lippen. "Ssssttttt". Hij tuitte zijn lippen extra en trok zijn wenkbrauwen op.
Ik knikte lachend en mengde me tussen het massa volk. Overal klonk gefluister:
"Waar zijn die cherubijntjes nu?"
"Stelt dat het Laatste Oordeel voor?"
"Daar recht boven je. Die heel bekende tekening van de twee vingers!"
Het geruis golfde door de ruimte. Opeens hoorden we luid geklap. Ik keek op en daar stond dat mannetje opnieuw. Op een verhoogje zijn lippen uitdrukkelijk naar voor getuit, wenkbrauwen opgetrokken, zijn vinger op zijn lippen.
"SSSSSSSSSSSSSSSSSSSSTTTTTTTTTTTTT"
Nooit geweten dat er professionele sstt-mannetje bestonden.