Beste,

Bij deze wil ik de achtbaan-dagen graag afgeschaft zien. Die dagen die je eerst de hoogte inkatalputeren en je vervolgens in een monsterlijke diepte storten voor je enigzins de tijd hebt om te bekomen. Die dagen waar alles te snel gaat, waar je geen vat hebt op niets. Die dagen waar "vooruit" de enige optie is, de enige mogelijkheid. Wanneer je zoveel kan gillen dat je wilt, overkop ga je toch.

En dan, heel plots, stopt zo'n dag. Zo abrupt dat je meters vooruit zou vliegen, ware het niet dat een ijzeren hand je quasi netjes op je plaats houdt.
Bij deze zou ik dergelijke dagen graag zien verdwijnen, want ik sta niet graag groen van misselijkheid aan de kant van mijn eigen leven.

In afwachting van uw antwoord,

Kim Kruimel

Aub!
Ik heb een flinke mentale schop onder mijn kont nodig. Of voor de minder geweldadig aangelegden, een flinke duw in de rug. Want alhoewel ik mezelf nu al heel de dag zit op te peppen, durf ik nog steeds niet.
Zou u zo vriendelijk willen zijn?

Stom
"Neen, geen muts. Geen sjaal, geen handschoenen en zeker geen regenjas", stampte kleine Kim vroeger als mama Kim haar probeerde in te duffelen voor de lange koude fietstocht naar school.
"Maar je zal koud krijgen."
"Dan maar koud."
"Je handen zullen bevriezen."
"Die ontdooien wel.
"Je zal nat worden.
"Dat droogt wel weer op.
"En ziek!"
"Fijn, dan moet ik niet naar school."
Mama Kim bleef onverdroten induffelen en zag zuchtend toe hoe kleine Kim de hele zooi op de hoek van de straat uitdeed en in haar rugzak propte.
"Ik wil er niet stom uit zien!", toeterde kleine Kim steevast terug.

Deze morgen verbaasde ik mezelf. Lange jas, warme sjaal rond mijn nek en handschoenen. Tot daar was het aanvaardbaar, maar aan de eerste rode lichten had ik er genoeg van. Ik wroette in één van mijn fietszakken, diepte mijn muts op en trok hem tot ver over mijn oren.
Dan maar stom, maar wel lekker warm. Ben ik nu groot aan het worden?