*Klik*
"Ga maar zitten, draai je benen naar links en kijk naar mij."
Ik wiebel wat op de stoel.
"Goed zo en nu lachen."
Ik produceer een klein glimlachje.
"Neen, lachen."
Ik trek mijn mondhoeken een klein beetje meer uiteen.
Hij kijkt boven zijn camera, knikt goedkeurend en drukt af.
*Flash*
Verblind door de flits knipper ik wat met mijn ogen. Hij tuurt op het schermpje.
"Dat ziet er mooi uit, nu nog een minuutje wachten."
Ongemakkelijk drentel ik rond in de winkel, mijn vingers gekruisd in mijn zakken.
"Mooi, heel mooi", mompelt hij opnieuw terwijl hij de fotootjes uitknipt en in een kartonnetje steekt.
"Dat is dan 6 euro."
De muntjes rollen rinkelend op de toonbank en ik reik naar de foto's. Met een bang voorgevoel open ik het flapje en gluur naar het resultaat.
Nog net kan ik die hartgrondige vloek die kwam opborrelen inslikken, probeer te glimlachen en wandel de winkel uit.
Buiten bekijk ik het resultaat nog eens goed, maar mijn eerste indruk was juist.
Ik lijk weer niet op mijn pasfoto!

Tegendraads
En toch vind ik "kadootje" er veel leuker uitzien dan "cadeautje".
Stomme spellingsregels.

Hoi
Ze krult zich nog helemaal in zichzelf op, alsof ze nog niet weet dat ze geboren is. Haar knuistjes drukt ze stevig tegen haar kinnetje aan. Met haar beentjes opgetrokken kruipt ze weg onder haar dekbed.
Ze is klein, zo klein. Net een mini-versie van zichzelf. Ze past juist in mijn twee handen.
"Dag kleine", fluister ik zacht.
Ze opent even haar ogen, geeuwt en kruipt opnieuw tegen haar mama aan.