Squash
Trappelend van enthousiasme belde ik aan. Mijn broertje deed de deur open en loerde over mijn schouder.
"Waar is .... ?"
"Die gaat niet mee. Je mag met mij squashen."
Hij probeerde nog de lichte paniek die in zijn ogen opflakkerde te verbergen, maar het lukte hem niet. Met afhangende schouders slofte hij naar zijn sportzak.
"Short, T-shirt, verzekeringspapieren, ... ", murmelde hij ietsje te luid.
"Heee!", riep ik verontwaardigd.
"Nummer van de huisarts, spoedgevallen en tandarts", ging hij onverstoorbaar verder.
Ik klemde quasi boos mijn tanden opeen.
"Het is niet dat ik niet graag met je speel, ik vrees alleen voor mijn lichamelijke gezondheid als ik samen met jou en jouw raket op één squashveld sta", probeerde hij zich te verontschuldigen terwijl hij de voordeur dichttrok.
Hij keek even naar de auto en zag een gestalte achter het stuur zitten.
"Hij is toch mee", lachte hij blij. "Dan zal ik toch echt kunnen squashen."
Ik kroop mopperend in de auto.
Mijn broertje keek me aan, tikte op mijn schouder en zei: "Weet je wat? Als je hem in het eerste kwartier niet knock-out mept, wil ik best wel een partijtje met je spelen."

Alles voor het goede doel!
"Koffie met amaretto!"
"Warme chocolademelk!"
Witte wolkjes zweefden uit onze monden terwijl we onze waar aanprezen.
De bezoekers van de kerstmarkt vouwden hun koude handen om de warme bekers, maar ik kreeg het met elke verkochte beker alleen maar kouder. De kilte kroop door mijn schoenen en twee paar sokken naar mijn tenen om zo langzaam maar zeker omhoog te kruipen. Benen, armen, handen, neus. Ik was door en door koud bevroren.
"Alles voor het goede doel, is het niet meisje?", lachte een warm ingeduffelde meneer terwijl ik zijn koffie serveerde. Een klein beetje gutste over de rand terwijl ik het bekertje aangaf.
Ik probeerde mijn bevroren lippen in een glimlach te plooien.
"Alles voor het goede doel, meneer." en ik hield mijn handen opnieuw boven de stomende pot warme chocolademelk.
"Maar één weekend kou lijden op uitgeregende kerstmarkten lijkt me voorlopig voldoende", voegde ik er mijn gedachten stiekem aan toe.

Verbeelding
Een kleine 2000 nieuwsbrieven moesten vlak voor de vakantie nog van een etiketje voorzien worden. Zuchtend werkten we ons door de onmogelijke stapel heen. Etiket van het blad pellen, op de nieuwsbrief plakken en netjes omvouwen. Etiketje afpellen, plakken en omvouwen. Pellen, plakken, omvouwen. ....
Met lege ogen keek ik naar de honderden adressen die ik in mijn handen kreeg. Tot er kort na elkaar twee straten door mijn handen gingen: de Vorklaan en de Pannekoekenstraat. De rest van het karweitje werd een geanimeerde zoektocht naar varianten op de Messtraat en de Suikerbeek.