Boe
Op het moment dat ik de aftiteling van de thriller wegzap, krijg ik bange kriebels. Ik kijk voorzichtig de kamer rond vanuit de zetel. Het enige veilige eilandje in huis. Zag ik daar geen schaduw wegschieten? Durf ik nog wel naar de badkamer, helemaal alleen? Ik hoor achter me gekraak en duik schichtig ineen. Wiebe wandelt voorbij en kijkt me verbaasd aan.
"Kim, je weet dat je niet meer naar zo'n slasherfilms moet kijken, vlak voor het slapen", maan ik mezelf boos aan en glij voorzichtig uit de zetel.
Snel, snel, schiet ik in mijn pyama en pulk mijn lenzen uit mijn ogen. Voorzichtig schuifel ik de woonkamer terug in. Ik zie overal wazige schimmen flakkeren en zet mezelf schrap voor het geval iemand me langsachter vastgrijpt. Ik hol de trap op en de slaapkamer in. Vanop een veilige afstand spring ik in mijn bed. Je weet nooit dat er iemand zich onder verbergt, klaar om mijn enkels te grijpen. Ik verschuil me onder het dekbed. Trek mijn knieën op en krul in een bolletje. Op het moment dat ik het bange gevoel wat van mijn kan afschudden en me iets rustiger onder de dekens nestel, schuift manlief voorzichtig dichtbij en brult keihard "Boe!" in mijn oor.

Kastjesleed
Rillend in mijn badpak stond ik te morrelen aan het kastje. Het vroegere sleutelssysteem was vervangen door vier draaiknoppen. Code instellen, muntje in de gleuf laten glijden, deurtje toe, sok van de grond vissen, deurtje weer open, sok in het kastje, deurtje weer toe en kastje sluiten. Zo hoorde het. Maar daar ging het mis. In plaats van een nette *klik* kreeg ik een doffe *kloink* te horen; het muntje dat in het teruggavebakje rinkelde. Opnieuw stelde ik de code in, stak een muntstukje in het gleufje, deed het deurtje toe en probeerde mijn kastje te sluiten. Opnieuw geen *klik*, maar *kloink*. Zuchtend trok ik het deurtje weer open, viste het muntje uit het teruggavebakje en speurde tevergeefs naar een gebruiksaanwijzing.
"Die sleuteltjes waren veel handiger", murmelde ik lichtjes geïrriteerd toen mijn derde poging weer in een *kloink* eindigde.
"Mevrouw?", piepte een klein stemmetje. Ik keek naar het kleine meisje dat naast me was komen staan. Ze kwam tot net boven mijn heup.
"Je moet die knop naar de andere kant draaien." Ik deed wat ze vroeg en hoorde een fijne *klik*. Mijn kastje was op slot.
"Dank je", grijnsde ik naar het meisje. Ze draaide zich om en huppelde naar haar moeder. "Ik heb geholpen", hoorde ik haar roepen voor ze in het kleedhokje verdween.
Opgelucht liep ik door naar het zwembad en dook het water in. Tijdens mijn zesde baantje besefte ik opeens dat ik het niet naar het nummer van mijn kastje gekeken had.

Dag denneboom
De pakjes aan zijn voet waren al een tijdje verdwenen, Kerstmis behoort al tot vorig jaar, maar hij kreeg respijt tot Driekoningen. Op Driekoningen moest hij uit de woonkamer verdwijnen, de deur uit.
We stripten hem van de kleine blinklichtjes. Plukten de kerstballen van tussen zijn groene priktakken en lieten die weer in de doos glijden. De kleine kerstman die fier aan de top bengelde haalden we er als laatste van.
Onze kerstboom was terug gewoon boom. Een gewone, simpele denneboom.