Knoop
Ik voel hoe mijn maag zich in bochten wringt. Zo onder mijn jas, pull, t-shirt waant hij zich in een paardjesmolen. Vanuit mijn buik komt een gespannen gevoel opzetten dat door mijn ruggegraat naar boven kruipt. Mijn ademhaling wordt oppervlakkig. Mijn hart pompt mijn bloed enkele tellen sneller dan normaal door mijn aderen. Mijn benen draaien duizelingwekkende rondjes op de fietspedalen.
"Rustig!", maan ik mezelf aan. "Rustig!" Maar het heeft het tegenovergestelde effect. Mijn maag tolt nog sneller rond. Ik krijg bijna geen zuurstof meer. Mijn nek lijkt vastgeschroefd te zitten.
Ik rij het voetpad op tot aan de voordeur. Mijn handen beven een beetje als ik de deur open. Met mijn handen nog steeds in hun handschoenen gris ik de stapel post uit de brievenbus en blader er als een gek doorheen. Reclame, rekening, afschrift, reclame, late kerstkaart, rekening, .... maar geen Belangrijke Brief.
"Geen nieuws is ook nog geen slecht nieuws", hou ik mezelf voor en plof in de zetel. Alles ontspant. Mijn maag is weer rustig, het gespannen gevoel druipt langzaam af. Ik slaak een diepe zucht. Morgen opnieuw. Wat doet mijn lichaam mij aan?

Hmpff
Ik loop de trap op met mijn hoofd vol leuke vooruitzichten. Als ik de koffiekamer binnenkom trekt mijn collega een medelevend gezicht.
"Gaat het een beetje?"
"Tuurlijk, waarom?"
"Gewoon, je ziet er niet zo goed uit."

Ja, meester
Ik was tien en bestudeerde mijn tenen met uitzonderlijke aandacht terwijl ik de blik van de leerkracht notenleer door de klas voelde dwalen. Ik kon zijn ogen bijna voelen priemen op mijn rug en kromp nog iets je dieper ineen, probeerde uit alle macht te verdwijnen, gewoon weg uit deze klas.
"Eens denken, wie zal ik vandaag naar voor roepen om te zingen?", vroeg de leerkracht terwijl hij stervenslangzaam door de klas slofte.
"Ik niet, ik niet, ik niet", mompelde ik zachtjes terwijl ik mijn handen tot een vuist balde. Ik had weer niet geoefend en liet mijn ogen dwalen over de notenbalken op mijn blad. De bolletjes en streepjes dansten over het blad heen. Ik kon er geen melodie uit opmaken.
"Kim!"
Bij het horen van mijn naam sloeg mijn hart eerst twee tellen over om dan in vierde versnelling te beginnen bonzen.
"Het is lang geleden dat we jouw zoetgevooisd stemmetje door het lokaal hoorden twinkelen", lachte de meester en wees naar voor. Bibberend griste ik het blad van mijn tafeltje en liep met knikkende knieën naar de muziekstandaard. Voorzichtig schikte ik het blad en slikte driemaal.
"Do - mi - fa - do", probeerde ik aarzelend.
"Neen, neen, neen. Je vergeet de maat te slaan."
Ik forceerde mijn rechterhand om die gekke zwaaibewegingen te doen waar ik niets van snapte.
"Do - mi - fa - do - ... "
"Neen, het is dohooo - miiii - fado"
"Dohoo - miii - fado - .... " Ik worstelde me een weg door de notenbalken heen, had geen benul meer welke klank bij welke noot hoorde. Het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk naar het einde van de laatste notenbalk sukkelen.
"Neen, neen, neen, opnieuw!", hoorde ik naast me roepen. De leerkracht zwaaide furieus met een dirigeerstokje en tikte op de muziekstandaard.
"Vanaf het begin!"
Klanken en noten deden er al lang niet meer toe.
"Domifadosisollasi .... ", ratelde ik en gluurde over de muziekstandaard. Besmuikte blikken en gniffels ruisten doorheen de klas. "Weg, weg, weg", was het enige wat ik kon denken. De laatste noot zat nog halverwege mijn keel, toen ik terug naar mijn bank snelde. Ik ontweek alle blikken en deed verschrikkelijk hard mijn best om in het behang op te gaan.
"Ik ga je één goede raad geven", bulderde de leerkracht. Hij nam het blad en frommelde het tot een propje. "Zing niet meer, nooit meer! Zing alleen nog onder de douche of als je zeker bent dat niemand je meer kan horen."
Dat moet de enige keer zijn dat ik de raad van een leerkracht zo nauwgezet opgevolgd heb.