Pulk
Het was vroeger altijd het leukste deel van knutselen. De witte knutsellijm die tot aan je ellebogen zat er in kleine velletjes van trekken. Soms kleine stukjes, soms centimeterslange reepjes. Af en toe doe ik het stiekem nog, mijn handen inwrijven met die lijm en na tien minuutjes als een gek velletjes pulken.
Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ik zo gek ben op die peel-off maskertjes. Ongeduldig wrijf ik een dun laagje uit op mijn gezicht, wacht tien minuutjes om dan het laagje ervan trekken. Het moet die knutsellijm nostalgie zijn, want na drie maskertjes op twee dagen tijd kan mijn huid niet zuiverder worden, zou ik zo denken.

With or Without You
Hij deed me pijn. Niet fysiek, maar toch deed hij me pijn. Hoe hij de microfoon in zijn linkerhand knelde en af en toe dichter of verder van zijn mond bewoog, zoals echte zangers soms doen. Maar ook hoe hij het snoer van zijn microfoon in zijn rechterhand hield en ondertussen over het podiumpje heen en weer liep. Of hoe hij vanop zijn ene been op zijn andere wipte, ondertussen uithaalde naar de hoogste noten.
Ik kromp ineen, dook in een bolletje op mijn stoel en klemde mijn handen tegen mijn oren. Op het podium ging hij onverstoorbaar door, struikelde over toonladders, trok zich geen barst aan van ritme of pauzes en ik voelde steeds meer steken in de buurt van mijn hart terwijl hij vakkundig "With or Without you" verkrachtte.
Karaoke!

In de categorie: "Ik wou dat ik het ook zo kon schrijven"

Lepeltje

Sinds ik met je wakker word
als in een la die leeg is
op ons tweeën na,
is wat er morgen komt
ondergeschikt aan
wat vandaag al is begonnen.
We gaan met een bepaalde
logica eerst af hoe wij
vandaag weer samenhangen.
Dit is jouw been, dit is
mijn rug, mag ik hem nu
van jou terug, en wat ik
verder zou verlangen
is dat we opstaan, en
ons leven vanaf hier
hervatten, met jou dan
naast mijn hart onder
mijn arm - ik hou
je tot vanavond warm,
totdat je slaapt en daarna
wakker wordt als in een la,
leeg op ons tweeën na.

(Uit: Verzamel de liefde van Bart Moeyaert)