(Te) eerlijk
Een beetje gedesoriënteerd keek ik naar het scherm van de geldautomaat.
"Hoeveel wilt u opnemen", vroeg het schermpje beleefd.
Ik keek nog eens van de automaat naar mijn hand, die nog steeds mijn eigen bankkaart vasthield.
"100 euro, neen 200, neen doe onmiddellijk maar 500 euro", juichte een stemmetje diep binnenin mij, maar mijn vrije hand was resoluter. Hij hopte van de knopjes: "Stop" naar "Kaart terug geven". Neen, ik hoef geen ticketje.
Ik plukte de kaart uit het gleufje en liep naar het onthaal van de bank.
"Mevrouw, iemand moet zijn kaart laten zitten hebben in de automaat."
De bankmevrouw nam de kaart met een blij gezicht aan.
"Bedankt", riep ze me na toen ik door de schuifdeuren verdween en opnieuw aan de geldautomaat aanschoof.
Ik voelde me blij, voor eventjes. Ik zou toch ook niet willen dat mensen zomaar geld van mijn rekening opnamen? Pas toen ik mijn eigen saldo zag verschijnen voelde ik een klein stemmetje binnenin eventjes hartgrondig vloeken.

Pulk
Het was vroeger altijd het leukste deel van knutselen. De witte knutsellijm die tot aan je ellebogen zat er in kleine velletjes van trekken. Soms kleine stukjes, soms centimeterslange reepjes. Af en toe doe ik het stiekem nog, mijn handen inwrijven met die lijm en na tien minuutjes als een gek velletjes pulken.
Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ik zo gek ben op die peel-off maskertjes. Ongeduldig wrijf ik een dun laagje uit op mijn gezicht, wacht tien minuutjes om dan het laagje ervan trekken. Het moet die knutsellijm nostalgie zijn, want na drie maskertjes op twee dagen tijd kan mijn huid niet zuiverder worden, zou ik zo denken.

With or Without You
Hij deed me pijn. Niet fysiek, maar toch deed hij me pijn. Hoe hij de microfoon in zijn linkerhand knelde en af en toe dichter of verder van zijn mond bewoog, zoals echte zangers soms doen. Maar ook hoe hij het snoer van zijn microfoon in zijn rechterhand hield en ondertussen over het podiumpje heen en weer liep. Of hoe hij vanop zijn ene been op zijn andere wipte, ondertussen uithaalde naar de hoogste noten.
Ik kromp ineen, dook in een bolletje op mijn stoel en klemde mijn handen tegen mijn oren. Op het podium ging hij onverstoorbaar door, struikelde over toonladders, trok zich geen barst aan van ritme of pauzes en ik voelde steeds meer steken in de buurt van mijn hart terwijl hij vakkundig "With or Without you" verkrachtte.
Karaoke!