Ook nog
* Sneeuw is veel idylischer als ik aan een slakkengangetje over de weg fiets, dan diezelfde sneeuw die compleet mijn zicht verblindt als ik over de autostrade zoef.
* Tijdens zo'n "storm" is het niet eenvoudig om tussen de lijntjes te rijden.
* Een lieve vriendin kan zonder dat ze het zelf weet mij een extra boost energie geven.

Droeve geur
"Davidoff Cool Water for Woman". Het flesje staat bijna vijf jaar onaangeroerd in de badkamer, de blauwe glans bestoft. Achter andere flesjes, halfvol en dat zal ook zo blijven. Voor altijd. Cool Water is geen fris en fruitig geurtje meer.
Niet meer sinds ik die geur ophad dezelfde dag dat ik plots werd opgebeld."Je kan beter zo snel mogelijk naar huis komen."
Niet meer sinds het leek alsof ik een stroomversnelling terecht kwam en toch alles bleef stilstaan.
Geuren roepen herinneringen op, maar deze geur slaat me telkens met een gigantische mokerslag tegen de grond. Slingert me terug naar de eerste ochtenden. Hoe ik daar zat aan de rand van mijn bed. Mijn blote voeten op de grond en mezelf telkens weer overtuigen dat het geen droom was, dat het echt is. Hoe ik prevelde: "Eén dag zonder mama", "Twee dagen zonder mama", "Drie dagen ...". Hoe ik voor mezelf de tel bijhield omdat ik niet kon bevatten wat "nooit meer" betekende.

Schittering
Natte koude stipjes prikten in mijn nek toen ik mijn fietsslot probeerde los te klikken. Toen ik opkeek zag ik duizenden flinterdunne sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen. Eventjes werd het heel stil. Ik stond stil en keek naar boven. Probeerde de dans van één enkel vlokje te volgen. Vanaf het moment dat ik er eentje in het oog kreeg tot ie op de grond samensmolt met zijn andere gevallen soortgenootjes.
De sneeuw vormde geen zachte witte winterdeken. Ze leek even het landschap zacht te willen strelen om dan te verdwijnen. Enkele sneeuwvlokken nestelden zich op mijn jas. De hele rit lang lichtten ze in de straatlantaarns op als kleine diamanten.