53 - 99
De betekenis lijkt in kleine stroompjes weg te vloeien uit de foto. Hoe meer ik er naar kijk, hoe minder het me zegt. Kleurvlakken vloeien in elkaar over tot ik de foto nog amper zie, wat overblijft is een beeld dat ik zo goed kent dat ik eigenlijk niet meer hoef te kijken.
Vijf jaar zit ze met datzelfde hapje ijs vlak voor haar mond, te lachen naar de camera, naar mij, naar iedereen die even een blik op het kadertje werpt. Het beeld is vertrouwd, versleten, afgesleten, maar zal nooit vervagen.
zondag 1 februari 2004
vrijdag 30 januari 2004
Kopstem
De radiowekker sprong voor de derde keer aan. Kurt Nillsen zong hoe hoog ze wel was. Geeuwend bestudeerde ik de cijfertjes vanonder mijn dekenfort; tijd om op te staan. Net toen ik mijn grote teen vanonder het dekbed liet piepen om de kamertemperatuur te testen, kwam manlief al zingend de slaapkamer terug binnen.
"She's so hiiiiiiiiiiiiiiiiaaaaaaaiiiiiiiiigh. She's so lovely." Hij stond net nog niet op zijn tenen om de hoogste noten te raken. De ruiten rammelden vervaarlijk in de sponning en ik propte het halve dekbed rond mijn hoofd.
"Vals, vals, vals", murmelde ik gepijnigd.
Manlief deed er nog een schepje bovenop en haalde zijn beste piepstem vanonder het stof. Hij gaf een goede impressie van Minnie Mouse in de karaoke.
"Zing dat nu toch eens niet met je kopstem, zing eens normaal. Dát is al erg genoeg."
"Maar hij zingt dat toch ook zo?"
"Neen, hij zingt absoluut niet zo", zei ik terwijl Kurt Nillsen weer de hoogte in ging. "Maar hij kan zingen. Dat scheelt ook al veel."
Met een grote grijns plofte hij op het bed en kweelde met het meest hoogste piepstemmetje dat hij kon produceren de rest van het liedje mee.
"Goeimorgen, schat"
"Zou je denken?"
De radiowekker sprong voor de derde keer aan. Kurt Nillsen zong hoe hoog ze wel was. Geeuwend bestudeerde ik de cijfertjes vanonder mijn dekenfort; tijd om op te staan. Net toen ik mijn grote teen vanonder het dekbed liet piepen om de kamertemperatuur te testen, kwam manlief al zingend de slaapkamer terug binnen.
"She's so hiiiiiiiiiiiiiiiiaaaaaaaiiiiiiiiigh. She's so lovely." Hij stond net nog niet op zijn tenen om de hoogste noten te raken. De ruiten rammelden vervaarlijk in de sponning en ik propte het halve dekbed rond mijn hoofd.
"Vals, vals, vals", murmelde ik gepijnigd.
Manlief deed er nog een schepje bovenop en haalde zijn beste piepstem vanonder het stof. Hij gaf een goede impressie van Minnie Mouse in de karaoke.
"Zing dat nu toch eens niet met je kopstem, zing eens normaal. Dát is al erg genoeg."
"Maar hij zingt dat toch ook zo?"
"Neen, hij zingt absoluut niet zo", zei ik terwijl Kurt Nillsen weer de hoogte in ging. "Maar hij kan zingen. Dat scheelt ook al veel."
Met een grote grijns plofte hij op het bed en kweelde met het meest hoogste piepstemmetje dat hij kon produceren de rest van het liedje mee.
"Goeimorgen, schat"
"Zou je denken?"
donderdag 29 januari 2004
Juist?
Ooit las ik - in kalligrafie in een steen uitgekapt - een mooie versregel van Herman De Conick. Zo mooi dat ik hem probeerde te onthouden tot ik die regel ergens kon opschrijven. Toen mijn pen echter boven het papier zweefde en ik de letters bekeek die ik neergekriebeld had besefte ik dat ik het niet helemaal juist had onthouden:
"Alles is zo groot dat een heel klein beetje alles is"
Ik wil het juist krijgen. Weet je over welke versregel ik het heb en weet je ook hoe ie precies gaat?
Ooit las ik - in kalligrafie in een steen uitgekapt - een mooie versregel van Herman De Conick. Zo mooi dat ik hem probeerde te onthouden tot ik die regel ergens kon opschrijven. Toen mijn pen echter boven het papier zweefde en ik de letters bekeek die ik neergekriebeld had besefte ik dat ik het niet helemaal juist had onthouden:
"Alles is zo groot dat een heel klein beetje alles is"
Ik wil het juist krijgen. Weet je over welke versregel ik het heb en weet je ook hoe ie precies gaat?
Abonneren op:
Posts (Atom)