Stoere jongens
Zijn arm bungelde nochalant-stoer uit het raam, de andere lag losjes bovenop het stuur. Hij leunde achterover en gaf flink gas. Zijn drie vrienden joelde en sloegen hun handen tegen elkaar. Eén van hen leunde naar voor en dreef het volume van de autoradio resoluut de hoogte in. Als één man begonnen ze te headbangden en mee te lippen. Eentje stak zijn vuist omhoog en beukte mee op het ritme. Het tweede ruitje werd opengedraaid een arm volledig bedekt met tatoeages gleed naar buiten. Voor ze in de bocht gingen, kon ik nog net de laatste flarden van het liedje opvangen.
"Backstreet's back .... alright!"

Aargh
Ik voel het binnenin borrelen en draaien. Ergernis met een goede geut stress. Ik stampvoet mijn bureau binnen en knal de deur dicht. Nog voor ik zit grabbel ik naar pen en papier. Goed op een rijtje zetten wat er moet gedaan worden is de enige oplossing, maar het blijft draaien en een kriebel kruipt vanuit mijn buik omhoog. Hij hupt ter hoogte van mijn keel en ik kan het niet meer tegenhouden. Om het geluid wat te smoren druk ik mijn gezicht in mijn sjaal en schreeuw het uit. Een gesmoorde kreet, een aan banden gelegde frustratiebrul. Gesmoord roepen is niet makkelijk. Mijn luchtpijp draait zich verontwaardigd terug in de plooi, maar het raspt bij elke ademteug.
Even later zeilt er een mailtje binnen. "ça va? Ik hoorde een verontrustend geluid!"
"Ja, alles onder controle."

53 - 99
De betekenis lijkt in kleine stroompjes weg te vloeien uit de foto. Hoe meer ik er naar kijk, hoe minder het me zegt. Kleurvlakken vloeien in elkaar over tot ik de foto nog amper zie, wat overblijft is een beeld dat ik zo goed kent dat ik eigenlijk niet meer hoef te kijken.
Vijf jaar zit ze met datzelfde hapje ijs vlak voor haar mond, te lachen naar de camera, naar mij, naar iedereen die even een blik op het kadertje werpt. Het beeld is vertrouwd, versleten, afgesleten, maar zal nooit vervagen.