Frost
Met een dampende kop thee (jaja) nestel ik me in de zetel juist op het moment dat Nederland 1 de reeks "Inspector Frost" aankondigt. Binnenin maakt iets een huppelsprongetje, ik wist niet dat die reeks op woensdag hier te vinden was. Ik duik dieper in de kussens en verdiep me mee in het raadsel.
"Toch een beetje koud hier", denk ik wat later en glij van de bank. Ik trek het rode fleecedekentje uit de kist naast de televisie en draai me erin. Met een plof duik ik terug in de zetel en vouw mijn handen rond de mok thee. Er is net een lijk opgedoken, zie ik. Ik draai op mijn zij en rol in een bolletje.
Mijn ogen worden zwaar, ik zet mijn mok op het tafeltje en ga iets rechter zitten. Af en toe schud ik even met mijn hoofd om wakker te blijven, maar mijn oogleden blijven naar beneden zakken. Is sluit ze even en luister ondertussen hoe Frost een verdachte onder handen neemt. Bij elke ademhaling voel ik me een stukje dieper zakken. Een klein snokje alsof ik aan een touw hang en ik stukjes afdaal. De stemmen op de achtergrond worden vager en gaan over in een brommend geroezemoes. Heel eventjes is het helemaal zwart.
"Neen, niet slapen", maan ik mezelf aan. Ik sper mijn ogen open en kijk naar de klok. Een half uur later. Op het televiesiescherm zie ik nog net hoe Frost een deur dichtzwaait. "Bastard" roept de vrouw die in de verhoorkamer zit hem na. Tja, daar ben ik dus niet veel mee.
donderdag 5 februari 2004
woensdag 4 februari 2004
Zachtjes
De temperatuur klimt voorzichtig naar aangename hoogten. De overbuurvrouw kijkt nu toch wel heel bedenkelijk naar haar - nog steeds vrolijk versierde kerstboom - terwijl de eerste toeristen in hemdsmouwen voorbij flaneren.
Ik open het raam op mijn bureau en zet het voor het eerst dit jaar op een kiertje. De plantjes op de vensterbank wiegen heen en weer in een briesje dat binnenwaait, alsof ze hun takken eens goed uitstrekken en laten uitwaaien. Een grote stapel papieren ritselt als de wind erdoorheen blaast. Zo waait er ook letterlijk een nieuwe wind door mijn bureau.
De temperatuur klimt voorzichtig naar aangename hoogten. De overbuurvrouw kijkt nu toch wel heel bedenkelijk naar haar - nog steeds vrolijk versierde kerstboom - terwijl de eerste toeristen in hemdsmouwen voorbij flaneren.
Ik open het raam op mijn bureau en zet het voor het eerst dit jaar op een kiertje. De plantjes op de vensterbank wiegen heen en weer in een briesje dat binnenwaait, alsof ze hun takken eens goed uitstrekken en laten uitwaaien. Een grote stapel papieren ritselt als de wind erdoorheen blaast. Zo waait er ook letterlijk een nieuwe wind door mijn bureau.
Abonneren op:
Posts (Atom)