Wow ...
Matt,
Net wat ik in gedachten had.

Vers
"Eigenlijk zou ik elke dag zo willen wakker worden", zei ik terwijl ik me naar manlief draaide.
Hij snuffelde nog eens de geur op en gromde instemmend. "Ja, het is wel lekker, alleen is het een eindje lopen om die pieper uit te zetten."
Ik zwaaide mijn benen uit het bed, schoof mijn voeten in mijn pantoffels en liep de kamer uit. "Het is niet dat eindje lopen dat ik me ontzie, maar die koude lucht", riep ik vanuit onze bergplaats. Ik trok de stekker uit het stopcontact. De piepjes verdwenen en toen ik het deksel openzwaaide werd ik licht in mijn hoofd van de geur.
"Maar dit maakt alles goed", lachte ik terwijl ik in de keuken het bakblik omkeerde en een goudbruin broodje op het aanrecht gleed.
"Elke morgen een vers gebakken broodje", smikkelde manlief. "Ik snap nog steeds niet waarom je vader die broodbakmachine niet meer wilde."

Wolken
Ik denk dat hij me - zonder dat ik het merk - zachtjes rond putten, hobbels en losliggende steentje stuurt. Zonder een woord trekt hij me mee in een bochtje rond het obstakel. Hij laat me praten, dromen of suffen en let op de obstakels voor ons beiden. Een ommetje rond die losse steen, even uitwijken voor die stoeprand, ... .
Mijn voeten en mijn hoofd leiden beiden immers een eigen leven. Mijn voeten op de grond, mijn hoofd in de wolken en vanuit de wolken is het niet makkelijk om de grond in de gaten te houden. Dat doet hij dan maar voor mij. Deze middag was hij er niet. Daarom waarschijnlijk dat ik, terwijl ik in mijn hoofd duizend dingen probeerde te ordenen, met mijn linkervoet in een putje sukkelde. *krak*