Wat dacht je
Eentje helemaal achterin een bureaulade.
Eentje onderin mijn tas
Eentje in mijn nachtkastje
en eentje in de besteklade (hoe is die daar gekomen?)

Gevonden?
Mijn lippen liggen in rafels. Ik kan zo het ene velletje na het andere er af pellen. Glimlachen gaat vandaag een beetje stroef met lippen die niet willen meegeven. Ze blijven halverwege steken in een halfslachtig grijnslachje.
Twee uur zoek ik al naar mijn lipbalsempje. Of naar één van de vier lippenbalsemsticks die hier moeten rondzwerven. Niets, nada. Ze verschuilen zich in onvindbare hoekjes van mijn bureau en tas. Er zit niets anders op dan straks een nieuw exemplaartje te kopen. En wedden dat de vier verlorengewaande balsems dan binnen de tien minuten zullen opduiken?

Appeltje
Meeneuriënd met de radio snij ik mijn appel in kleine stukjes. Ik vis het kleine busje kaneel uit de kruidenlade en strooi het uit over de appelstukjes. Een snel vervangontbijtje geïnspireerd door Webkim.
Terwijl ik nog eventjes in "De Kleine Vriend" duik knabbel ik op de appelstukjes en plots overvalt een bekend gevoel me. Die smaak is opeens meer dan enkel appelstukjes met kaneel. Het is de smaak van zwiepende takken buiten en herfstbladeren die in een wervelende mini-tornado door de tuin suizen. Het is een smaak die me doet denken aan de kerstboom met zijn kleine blinklichtjes, die lief 's morgensvroeg al voor me liet branden zodat ik met een brede grijns de badkamer zou binnenstrompelen. Het is de smaak van Wiebe en Hobbes die nieuwsgierig naar de sneeuw kijken en voorzichtig één pootje in het witte spul neerplanten om dan als een speer weer naar binnen te schieten.
Ik knabbel verder en staar wat over het terras uit, de tuin in. De Camelia zal straks opnieuw beginnen te bloeien. Hier en daar steekt een krokusje zijn kopje op en de narcissen kunnen elk moment uitschieten.
Met het laatste stukje appel probeer ik nog zoveel mogelijk kaneelpoeder uit mijn kommetje op te deppen. Tijd om het beeld bij te stellen.