Boekenplank
Er wordt al een tijdje een stokje van het ene weblog naar het andere gekeild. Nu heb ik niet zoveel met stokjes, maar dit exemplaar volgde ik toch met meer dan gewone aandacht, want opeens kon ik overal even in de boekenkast van loggers piepen. Tink gaf de aftrap en ik probeerde het stokje te volgen. Over Patrick naar Aukje en vandaar naar Sanzine.
Vaak zag ik mijn eigen boeken terug, vaak broederlijk naast een exemplaar waar ik nog nooit van gehoord had. Mijn lijstje "zeker nog lezen" werd langer en langer. Aanraders werden driftig neergepend. Schrijvers die ik niet kende bleken grote favoriet bij de één. Mijn lievelingsboek bleek enkel goed genoeg om de kachel mee aan te steken bij een ander.
Maar het stokje was me na een tijdje te snel af en verdween uit het zicht. Geen boekentips meer. Niet meer door andermans boekenverzameling struinen. Tot ik stokje opnieuw bij Zezunja zag opduiken en van daaruit naar Jnnk en daar krijg ik vandaag wel heel erg veel keuze.
Hoi! Alleen jammer voor mijn banksaldo dat ik het steeds moeilijker krijg om zomaar een boekenwinkel voorbij te fietsen.

Ik zou nu wel ...
- tegen de wind willen aanleunen
- willen lezen tot ik hoofdpijn krijg
- een kussengevecht beginnen
- de poezen bestuderen terwijl ze jagen op wervelende blaadjes
- willen zwemmen tot ik pijn in mijn armen en benen heb

.... maar in plaats daarvan moet ik een grote berg in kleine flintertjes uiteentrekken, die netjes in woorden ordenen om dan later kruisjes te kunnen zetten bij de flintertjes waar we ons geen zorgen meer moeten over maken.

Inspiratie
Het zit vast. Muurvast. Er is al een paar dagen geen beweging in te krijgen, hoe ik ook aan het raderwerk zit te wrikken. "Kom dan. Toe dan. Zet je in beweging. Alsjeblieft?", prevel ik. Het geheel veroert geen vin. Alle onderdelen zijn stevig in elkaar geklonken en weigeren om ook maar een beetje te veroeren.
Lief bekijkt me vanop een afstandje. Hoe ik trek, duw en smeek.
"Laat het gewoon eventjes rusten", zegt hij.
"Ik kan niet", murmel ik tussen mijn tanden door terwijl ik me opnieuw met mijn hele gewicht er tegenaan gooi.
"Volgens mij forceer je het zo." Hij trekt me in de zetel en omvat me met zijn armen.
Vanuit zijn omhelzing piep ik door zijn armen heen. "Ik wil dat het terug werkt. Dat alles weer op volle toeren draait."
Ik druk mijn handen tegen mijn slapen. "Soms is het beter om iets te laten rusten, zodat het zichzelf weer in zijn plooi kan trekken. Als je duwt of trekt, laat je alles alleen maar vaster lopen", gaat hij verder.
Ik zucht, sluit mijn ogen en hoor weer wat ze me vaak op het hart drukte. "Laat het even los, zusje. Vertrouw er op dat sommige dingen zichzelf oplossen."