Zonder
Ik had nog wel even, dacht ik. Nog eventjes tijd om tegen de verwarming aan te kruipen. Nog eventjes tijd om wat verder te lezen. Ik joeg Wiebe weg van het grote zitkussen en nestelde me in kleermakerszit tegen de warme wand. De gloed kroop langs mijn ruggegraat omhoog, omhulde me als een dekentje.
Ik dook helemaal weg in het verhaal en zakte ondertussen dieper en dieper in het kussen. De warmte maakte me doezelig, de zachte muziek op de achtergrond wiegde me zachtjes heen en weer. Mijn hoofd werd zwaarder. De letters leken een rondedansje op te voeren op hun pagina. Ze wervelden door elkaar en buitelden over elkaar. Voor de zekerheid markeerde ik mijn pagina met mijn wijsvinger.

Een doordringend gesnor drong door de zware deken die om mijn hoofd leek te liggen. Ik voelde twee pootjes tegen mijn buik drukken. Terwijl ik wat verdwaasd rechtkrabbelde palmde Wiebe onmiddellijk weer het hele kussen in. Ik wreef in mijn ogen en woelde door mijn haar, tot mijn oog op de klok viel. Enkele kilometers verder was Saint Amour zonder mij begonnen.

Uitwijden
"En dat brengt ons bij puntje 3.B.2." Ze tikte met haar pen op het papier, terwijl ze het project tot in de kleinste details uiteenzette. Ze dreef steeds verder weg, trok steeds groter wordende cirkels rond het onderwerp.
Ik wiebelde kriegelig op mijn stoel. Probeerde mijn trappelende voeten en trommelende vingers in bedwang te houden, terwijl ze onverdroten verder ging.
"Om nog even terug te komen op punt 7.D.2." Ze jongleerde met reeksen opsommingen, punten en voorwaarden. Van haar 5 minuten maakte ze zonder problemen 25 minuten. De ergernis in de groep gleed langs haar heen. Als een druppel droop hij langs haar en spatte open op de vloer. Ze merkte niets. Haar ogen blonken. Ze grijnsde "cool" op elke opmerking en liet haar breedste glimlach zien toen haar woordenstroom werd afgesneden met de woorden: "Bedankt voor deze korte uiteenzetting, Lies."
Een bijna onmerkbare zucht van verlichting waaide door de groep.

Wil je? Ja!
Raf en Mich Walschaerts (ook bekend als Kommil Foo) heffen hun glas. De bubbeltjes in de champagne parelen als een gek rondjes. "Op de liefde. Dat die eeuwig mag duren."
Aan de andere kant van de tafel zit Anemoon breed te grijnzen en wist Springer de laatste zweetdruppeltjes van zijn hoofd.

Een uurtje daarvoor
"Dames en heren, ik hoop dat u genoten heb van deze show", zegt Raf Walschaerts terwijl ie achter de piano gaat zitten. "Voor ons viel het best wel mee, we hebben al voor slechtere zalen opgetreden."
Van de andere kant van het podium klinkt een doordringende kuch.
"Beter ook, dat is waar Mich", vervolgt Raf. "Maar om deze avond af te sluiten en om onze cd wat te promoten schenken wij vandaag eentje weg. We hebben voor de show een stoelnummer getrokken en die krijgt onze gratis cd. Eventjes kijken". Hij rommelt wat tussen de papieren en atributen bovenop zijn piano. "Het is een vrouw vandaag, zie ik." Hij plant zijn vinger op het papier en volgt mee terwijl hij voorleest. "Stoel H 18 ...... Anemoon. Anemoon, proficiat u wint een gratis Kommil Foo cd."
"H18. dat ben ik. Ja toch?", vraagt Anemoon naast me terwijl ze voor de zekerheid haar ticket nog eens controleert. "Hihi, nu hoef ik em niet meer te kopen." Ze stuitert op en neer in de rode pluche.
"Is Anemoon hier?", vraagt Raf terwijl hij de zaal in tuurt.
Anemoon steekt halfslachtig haar hand op. "Jaha, hier", piept ze.
"Wil je even naar voor komen", wenkt Mich.
Met grote ogen draait ze zich naar mij. "Ik moet toch niet echt naar voor?"
"Ga maar", fluisteren we haar na en geven een duwtje in haar rug.
Anemoon loopt wat verlegen naar het podium. Een halfslachtig grijnslachje vastgepleisterd rond haar mondhoeken.
"Lieve Anemoon. Proficiat met je CD", zegt Mich terwijl ie op haar afloopt en naar het midden trekt. Hij reikt haar de cd aan. Anemoon lacht liefjes en draait alweer op haar hielen richting haar eigen veilige stoel.
"Neen, nog niet weglopen", foetert Mich en grijpt haar opnieuw vast. "Terwijl je hier toch bent, willen wij voorstellen aan iemand die je nog iets wil vragen."
Hij wijst naar rechts waar uit de coulissen haar vriendje Springer komt gelopen, die 10 minuten gelden "eventjes naar het toilet moest". Hij heeft een roosje in zijn ene hand en klemt zijn andere hand rond de microfoon.
"O neen, o neen, o neen", mompelt Lief. Ik knijp in zijn hand. "Dit geloof ik niet."
Raf en Mich geven Springer een klopje op zijn schouder, lopen naar de piano en zetten eerste tonen van een zeer bekend liedje in.
Anemoon staat als een zoutpilaar op het podium terwijl Springer van wal steekt.
"Lieve Anemoon, het is dan toch zover", spreekt ie wat bibberig in de microfoon. "Voor de voorstelling zei je nog dat, als je mij niet ontmoet had, je misschien wel voor Raf of Mich zou gekozen hebben. Maar ik zou graag hebben dat je bij mij blijft. Daarom wil ik je vragen. Wil je met me trouwen?"
Springer gaat op één knie zitten en kijkt haar aan. Niemand hoort haar ja zeggen, maar dan omhelst ze hem en tokkelt Raf Walschaerts voor de tweede keer de aanhef van de bruidsmars op de piano.
Een aplaus barst los. Lief en ik springen breed grijnzend recht en klappen tot onze handen gevoelloos zijn.