Nieuw
Een nieuw jasje. En onmiddelijk ook de broek, schoenen en sokken erbij. Dankzij het vele geknutsel van Matt. Het zit wel fijn zo.

Mooi, maar dan anders
*zucht*
"Wil het niet lukken?"
"Neen, ik krijg het niet geschreven."
"Wat dan?"
"Dat toneelstuk dat ik gisteren zag."
"Wat is er mee."
"Ik wil er iets over schrijven, maar het lukt me niet."
"Wat was er dan zo speciaal aan dat het niet lukt?"
"Het was zo mooi."
"Schrijf dat dan!"
"Wat? Het was zo mooi? Dat is niet voldoende. Het was zoveel meer dan mooi."
"Wat meer dan?"
"Het verhaal raakte me, nestelde zich diep in mijn buik. Hoewel ik wist hoe het ging aflopen, wilde ik zien hoe ze het in scene zetten. Op het moment dat het afgelopen was, had ik het liefst gehad dat de acteurs gewoon opnieuw zouden beginnen spelen."
"Schrijf dat dan!"
"Maar dat zijn maar woorden."
"Wat wil je dan?"
"Het was de sfeer die me iets deed. De broze banden die tussen de personages uitgesponnen werden. De mooie versregels die ze elkaar naar het hoofd slingerden. Alsof het niets was. Het was hetgeen je als toeschouwer al meer wist, dan de personages op het podium. Het leek even alsof ik in een hoofd vol fantasie mocht logeren. De wereld die daar op het podium werd uitgebouwd, daar wilde ik zijn. Maar toen het doek viel werd ik er botweg uitgekegeld. Het geheel. Dat alles op het podium dat ervoor zorgde dat ik er nu nog steeds mee in mijn hoofd zit."
"En dat krijg je niet geschreven?"
"Neen, dat lukt niet. Het lijkt alsof ik niet genoeg woorden heb."

Wazig
De mensen op het podium leken door elkaar heen te dwarrelen. Mijn ogen flitsten van links naar rechts om het schouwspel te volgen. Maar plots vervaagden de figuren op het podium. Hun contouren verdwenen en ze werden niet scherper dan enkele veelkleurige vlekken. Alsof iemand een ragfijne sluier over het podium gedrapeerd had zonder dat ik het gemerkt had. Ik wreef in mijn ogen, maar de wazigheid bleef. Voorzichtig boog ik wat naar voor in mijn stoel en kneep mijn ogen tot spleetjes, probeerde namen te koppelen aan de verschillende vlekjes recht voor mij. Ik knipperde als gek tot plots alles weer glashelder en haarscherp werd. Met een grote grijns liet ik me weer in mijn stoel vallen en dook opnieuw in het verhaal.
Maandlenzen moet je echt na een maand vervangen.