Lentekriebels
Veertien graden mag dan een lekker temperatuurtje te zijn om door te straten te fietsen. Maar om onmiddellijk alle ramen op mijn bureau en mijn deur wagenwijd open te zetten is het duidelijk nog iets te vroeg.
Brrr......

Afspraak
Met een ploink-deuntje meldt ze zich aan. In een klein rechthoekig pop-upje in de onderhoek van mijn scherm.
"Ik ben het", schrijft ze onmiddellijk de verkeerde nick tenietdoend.
Ik klap mijn interview dicht en lees wat ze in haar apartementje intypt.
Ze had zich al beter gevoeld, schreef ze.
Ik lees verder en stuur haar dan een virtuele knuffel. Het is maar kil en koud, vind ik.
"Wil je langskomen?", typ ik. "Het wordt warmer en de wind hier kan je hoofd eens goed leegblazen."
"Graag!", is haar antwoord.
Waarschijnlijk simultaan, zij daar, ik hier beiden met de gloed van een computerscherm op ons gezicht, diepen we onze agenda's op. Voorstellen snellen heen en weer tussen mijn en haar computer.
"Tot dan?"
"Tot dan!"
Ik sluit het venstertje buig me weer over het interview.
"Ik ga tortilla's maken", denk ik plots. "Gezellig samen aan tafel praat makkelijker dan via een computerscherm."

Knal
Ik hoorde een harde dreun aan de overkant van de straat. Zo'n dreun waarvan je hoopt dat veroorzaker nog heelhuids recht krabbelt, maar waarvan je vreest dat ie in kreukels zal blijven liggen.
Ik bleef even stilstaan en tuurde tussen de auto's door. Achter de voorwielen van een auto staken twee benen uit. Voeten in glimmende herenschoenen, benen in een nette broek. Eventjes later dook een man boven het dak van die auto uit. Hij voelde even aan zijn hoofd, inspecteerde zijn ellebogen en knieën en dook toen weer onder de auto.
Ik giechelde zachtjes toen ik zag wat hij vanonder de auto trok en beet op mijn onderlip toen ie wankelend terug op zijn transportmiddel plaatsnam. Hij plante zijn ene voet voor de andere, gaf zichzelf en een zetje en reed toen luid ratelend verder. Een dertiger in maatpak op een skateboard.