Lentekriebels #2
Hun rode kopjes wenkten me zacht wuivend. Iets te laat want ik stond net een bos witte soorgenootjes af te rekenen. Ze gingen iets uitbundiger wiegen terwijl de eerste bos in een papiertje verpakt werd. Enkele van hen strekten hun steeltjes nog net ietsje langer en vouwden hun groene blaadjes netjes in de plooi. Ik probeerde hun gepronk te negeren, maar toen ik mijn aankoop aannam, horde ik mezelf zeggen: "Geef ook maar zo'n tuiltje rode."
Met het eerste echte lentezonnetje op mijn rug wandelde ik terug naar mijn bureau. Twee bossen bloemen in mijn armen en een stevig gepantserd goed humeur.
woensdag 17 maart 2004
dinsdag 16 maart 2004
Afspraak
Met een ploink-deuntje meldt ze zich aan. In een klein rechthoekig pop-upje in de onderhoek van mijn scherm.
"Ik ben het", schrijft ze onmiddellijk de verkeerde nick tenietdoend.
Ik klap mijn interview dicht en lees wat ze in haar apartementje intypt.
Ze had zich al beter gevoeld, schreef ze.
Ik lees verder en stuur haar dan een virtuele knuffel. Het is maar kil en koud, vind ik.
"Wil je langskomen?", typ ik. "Het wordt warmer en de wind hier kan je hoofd eens goed leegblazen."
"Graag!", is haar antwoord.
Waarschijnlijk simultaan, zij daar, ik hier beiden met de gloed van een computerscherm op ons gezicht, diepen we onze agenda's op. Voorstellen snellen heen en weer tussen mijn en haar computer.
"Tot dan?"
"Tot dan!"
Ik sluit het venstertje buig me weer over het interview.
"Ik ga tortilla's maken", denk ik plots. "Gezellig samen aan tafel praat makkelijker dan via een computerscherm."
Met een ploink-deuntje meldt ze zich aan. In een klein rechthoekig pop-upje in de onderhoek van mijn scherm.
"Ik ben het", schrijft ze onmiddellijk de verkeerde nick tenietdoend.
Ik klap mijn interview dicht en lees wat ze in haar apartementje intypt.
Ze had zich al beter gevoeld, schreef ze.
Ik lees verder en stuur haar dan een virtuele knuffel. Het is maar kil en koud, vind ik.
"Wil je langskomen?", typ ik. "Het wordt warmer en de wind hier kan je hoofd eens goed leegblazen."
"Graag!", is haar antwoord.
Waarschijnlijk simultaan, zij daar, ik hier beiden met de gloed van een computerscherm op ons gezicht, diepen we onze agenda's op. Voorstellen snellen heen en weer tussen mijn en haar computer.
"Tot dan?"
"Tot dan!"
Ik sluit het venstertje buig me weer over het interview.
"Ik ga tortilla's maken", denk ik plots. "Gezellig samen aan tafel praat makkelijker dan via een computerscherm."
Abonneren op:
Posts (Atom)