Tijd
Gisteren was ik blij dat ik het pas morgen zou moeten doen.
Vandaag wou ik dat ik het gisteren al gedaan had.

Lentekriebels #2
Hun rode kopjes wenkten me zacht wuivend. Iets te laat want ik stond net een bos witte soorgenootjes af te rekenen. Ze gingen iets uitbundiger wiegen terwijl de eerste bos in een papiertje verpakt werd. Enkele van hen strekten hun steeltjes nog net ietsje langer en vouwden hun groene blaadjes netjes in de plooi. Ik probeerde hun gepronk te negeren, maar toen ik mijn aankoop aannam, horde ik mezelf zeggen: "Geef ook maar zo'n tuiltje rode."
Met het eerste echte lentezonnetje op mijn rug wandelde ik terug naar mijn bureau. Twee bossen bloemen in mijn armen en een stevig gepantserd goed humeur.

Lentekriebels
Veertien graden mag dan een lekker temperatuurtje te zijn om door te straten te fietsen. Maar om onmiddellijk alle ramen op mijn bureau en mijn deur wagenwijd open te zetten is het duidelijk nog iets te vroeg.
Brrr......