Eventjes weg
Ik vouw mezelf rond de melodie, zoals ik soms mijn handen rond een mok warme thee vouw. Met mijn vingers ineen gekruist laat ik mijn oor tegen de warme gloed rusten.
"Wat nu?", vraag ik aan mezelf. (Ik moet stoppen tegen mezelf te praten). "Wat heb jij zo ineens?"
Ik haal mijn schouders op en trek de melodie nog wat dichter rond me. Opnieuw en opnieuw.

Kruiwagentje
"En bedankt om te komen", glimlacht ze terwijl de liftdeur sluit en haar opnieuw naar het vijfde verdiep zoeft.
Op het moment dat ze verdwenen is, glijdt de vastgeschroefde glimlach van mijn gezicht. Ik weet hoe ik er nu uit zie. Twee ogen die vuur schieten, een grimmige trek rond mijn mond en bliksemschietende donderwolken boven mijn hoofd. Zo voel ik me toch. Ik slik de neiging om de liftdeur een harde trap te verkopen in en loop door het lange gangenstelsel naar de uitgang.
Stilletjes mompelend geef ik mezelf een uitbrander.
"Ben je nu trots op jezelf. Heb je dan geen ruggegraat? De volgende keer regel je het maar via mail of telefoon. Maar dit doe je niet meer."
Hard bonkend stamp ik door de gang naar buiten. De frisse buitenlucht doet geen deugd. Ik prop de dopjes van mijn minidisc in mijn oren en probeer het beeld te verdringen. Kruimel als een kruiwagentje waar iedereen vol hartelust mee kan rondrijden en vrolijk fluitend kan volstapelen.

Ongemakkelijk
Steuntjes die prikken in mijn ogen.
Een exemplaar dat geneigd is om steeds naar het puntje van mijn neus af te glijden.
Klemmende beentjes die het stukje boven mijn oor al tot moes pletten.
Haar dat zich steeds weer vrolijk tussen de scharniertjes weet te klemmen.

Hoe deed ik dat vroeger weer .... een bril dragen?