Hermetisch
In weer of wind, zon of geen zon, altijd leken de rolluiken van het huis gesloten. Een olijfgroene gevel met donkergroene rolluiken. Hermetisch dicht. Elke dag opnieuw. Twee ramen, een deur en opnieuw twee ramen, maar geen straaltje licht wist de kamers binnen te dringen. Niet in de morgen, middag of avond.
Tot gisteren. De donkergroene luiken leken verdwenen. Er was enkel een olijfgroene gevel en vier glanzende ramen. Op een trapje een oud vrouwtje die ze nauwgezet opblonk. Zonder te spatten zeemde ze de ramen in en streepte met een haar kleine trekkertje vierkantje na vierkantje in de grote ruit schoon. Tijd voor zon en licht in huis, .... dacht ik.
Deze morgen bolde ik opnieuw voorbij het bekende uitzicht. Een olijfgroene gevel en vier donkergroene rolluiken. "Waarom die moeite?", vroeg ik me af en kort daarna "Hoe krijgt ze die ruiten ooit vuil?"

Eighties
Ze wiebelde op de maat van de muziek in een extra strakke legging. Haar opgebonden met een veelkleurige sjaal, Polsbandjes en een oversized zwart T-shirt. De fuifgangers keken haar grinnikend aan.
"Het is een 70, 80, 90-fuif, maar daarom nog geen 70, 80, 90-verkleedpartij", grapte iemand achter me.
Gelukkig waren wij deze avond in dresscode normale fuifkledij.

Doorbijten
Drie dozen lentefrisse plantjes wachten op een plekje in de grond. Goed voor een middag met de zon op mijn rug in de aarde te wroeten. Het kriebelde, mijn rafeligste broek lag al klaar om aan de slag te gaan.
Het is echter grijs. Wind laat de bomen van links naar rechts zwiepen, de regen roffelt op de stenen en drie dozen lentefrisse plantjes wachten op hun plekje in de grond.