Verloren
Wanneer is een dag een verloren dag?

Nog niet
Morrend trok ik de deken over mijn hoofd.
"Toe dan?", suste hij. "Zo erg is het toch niet."
"Toch wel", beet ik hem toe. "Je wilt weer veel te snel zijn. Het was net zo leuk en jij komt weer de boel verpesten."
Hij stond op en trok de gordijnen open.
"Willen of niet. Je kan er toch niets aan veranderen." Hij hield de punt van mijn deken op en trok het warme omhulsel naar zich toe.
Ik klauwde in de rand, rolde mezelf in een bolletje. "Neen, ik wil nog niet. Ik ben nog niet uitgerust."
"Jammer, maar helaas", grijnsde hij terwijl hij op het bed sprong. "Nu is het tijd voor mij." Speels tikte hij op mijn wekkerradio die onmiddellijk oorverdovend begon te spelen. Ik loste mijn greep op het deken en reikte naar de radio. Vliegensvlug greep hij de deken en trok ze tot aan het voeteind.
"Ik verwacht je binnen een kwartier gedoucht en aangekleed op de fiets", riep hij vanaf de trap.
"Stomme werkweek. Stomme, stomme werkweek", gromde ik.
"En je mag vloeken al wat je wilt", riep werkweek terug. "Elke maandag is het opnieuw aan mij. Niets aan te doen."
Een klein gniffelend lachje galmde in de traphal.

Vijf minuten
Hij spuit een dot gel in zijn hand. Wrijft zijn handen ineen en laat ze in een ware John-Travolta-vetkuif beweging door zijn haar glijden. Zijn zwarte haar plakt in glimmende sliertjes tegen zijn hoofd. Hij draait de kraan open en spoelt de restjes gel weg.
Ik zit met opgetrokken knieën tegen de verwarming. Bekijk de metamorfose met slaperige oogjes. Van net-uit-bed tot klaar-voor-de-bus-en-de-rest-van-de-dag. In vijf minuten.
Hij kromt zijn vingers en woelt door de glimmende sliertjes tot ze alle kanten uitpieken, spoelt zijn handen nog eens en loopt de badkamer uit. Dan keert hij op zijn passen terug en plant een kus in mijn nek. Aah, daar is lief.