Verdwenen
Het was een dringende mail, belangrijk en dringend. Hij moest heelhuids in de mailboxen belanden en gelezen worden. De belangrijke, dringende mail vertrok vorige week al. Mooi op tijd.
Het Mail Delivery System reageerde wat trager. Deze morgen om exact te zijn. De belangrijke, dringende mail was niet in de juiste mailboxen terecht gekomen. Hij hing nog wat rond in cyberspace. Verlummelde zijn tijd, of was helemaal verdwenen, ook mogelijk.
Ik heb dus een groot probleem deze middag, als de tweede verschrikkelijk dringende en nog steeds even belangrijke mail niet op tijd de juiste mailbox binnenzeilt.
Misschien stap ik maar weer over op het systeem postduif.
donderdag 29 april 2004
Trauma
Het begon met een slippend achterwiel. Een achterwiel dat op het natte wegdek zijn grip verloor. Net op het moment dat ik de helling afbolde. Net op het moment dat een andere fietser mij de pas afsneed. Mijn achterwiel maakte op zichzelf een uitstapje naar rechts, zodat ik links de weg op knalde. Angstaanjagend dicht bij vier paar veel grotere wielen. Ik knalde met mijn hoofd tegen het asfalt, gleed nog een eindje door en bleef netjes op de stippellijn in het midden van de straat liggen. "Als een zielig hoopje", zei de geschrokken mevrouw die de ziekenwagen belde.
Ik bleek van goede kwaliteit te zijn. Niets gebroken, niets gekneusd, zelfs mijn bovenkamer bleef optimaal werken. Ik wandelde zelf het ziekenhuis uit, nam de bus naar de plek waar ik op de grond geknald was en sleepte mijn gehavende tweewieler naar huis. Niets aan de hand, dacht ik. Maar ik was me nog niet bewust van een klein geniepig pakketje dat zich in me had weten te nestelen.
Een klein alarmbelletje dat als het regent diep in mijn stilletjes rinkelt. Ik probeer het te negeren, fluister zachtjes: "Stel je niet aan." Maar het fietsen gaat niet zo gezwind als op dagen zonder regen. Ik draai dat straatje niet meer in met de gewoonlijke wijde zwaai, maar doe het voorzichtig aan. Ik steek geen fietsers meer voorbij, zelfs niet dat omaatje dat sneller zou zijn als ze te voet ging. Ik probeer mensen die mijn fietspad kruisen weg te bliksemen zodat ik niet meer moet uitwijken. Ik probeer tegenliggers voorzichtig naar links te laten opschuiven zodat er wat ruimte overblijft voor een voorbijrijdende fietser. Maar mijn mentale overtuigingskracht is niet krachtdadig genoeg.
Als het wel zo was zou die auto zich niet door dat smalle straatje gewrongen hebben. Zou hij niet uiterst links gereden hebben en me ei zo na in de goot geknikkerd hebben. Zou hij niet met zijn linkerkant mijn fietszak aangetikt hebben. Zodat mijn achterwiel zich uit het spoor van mijn voorwiel wurmde en wegsloeg op de natte kasseien. Dan zou ik niet onmiddellijk van de pedalen gesprongen zijn, mijn twee voeten stevig op de grond geplant hebben en mijn fiets opnieuw rechtgetrokken. Dan had ik mezelf niet moeten bezweren "Niets aan de hand".
Maar dat deed ie wel en terwijl de auto om de hoek verdween klopte mijn hart in een tempo waar een loper na een marathon trots op zou zijn. Ik stapte van mijn fiets en wandelde verder over het voetpad.
Misschien moet ik zo'n oranje vlaggetje overwegen. Met daar in grote zwarte letters op: "Bij nat wegdek. Uitzonderlijk bang vervoer"
Het begon met een slippend achterwiel. Een achterwiel dat op het natte wegdek zijn grip verloor. Net op het moment dat ik de helling afbolde. Net op het moment dat een andere fietser mij de pas afsneed. Mijn achterwiel maakte op zichzelf een uitstapje naar rechts, zodat ik links de weg op knalde. Angstaanjagend dicht bij vier paar veel grotere wielen. Ik knalde met mijn hoofd tegen het asfalt, gleed nog een eindje door en bleef netjes op de stippellijn in het midden van de straat liggen. "Als een zielig hoopje", zei de geschrokken mevrouw die de ziekenwagen belde.
Ik bleek van goede kwaliteit te zijn. Niets gebroken, niets gekneusd, zelfs mijn bovenkamer bleef optimaal werken. Ik wandelde zelf het ziekenhuis uit, nam de bus naar de plek waar ik op de grond geknald was en sleepte mijn gehavende tweewieler naar huis. Niets aan de hand, dacht ik. Maar ik was me nog niet bewust van een klein geniepig pakketje dat zich in me had weten te nestelen.
Een klein alarmbelletje dat als het regent diep in mijn stilletjes rinkelt. Ik probeer het te negeren, fluister zachtjes: "Stel je niet aan." Maar het fietsen gaat niet zo gezwind als op dagen zonder regen. Ik draai dat straatje niet meer in met de gewoonlijke wijde zwaai, maar doe het voorzichtig aan. Ik steek geen fietsers meer voorbij, zelfs niet dat omaatje dat sneller zou zijn als ze te voet ging. Ik probeer mensen die mijn fietspad kruisen weg te bliksemen zodat ik niet meer moet uitwijken. Ik probeer tegenliggers voorzichtig naar links te laten opschuiven zodat er wat ruimte overblijft voor een voorbijrijdende fietser. Maar mijn mentale overtuigingskracht is niet krachtdadig genoeg.
Als het wel zo was zou die auto zich niet door dat smalle straatje gewrongen hebben. Zou hij niet uiterst links gereden hebben en me ei zo na in de goot geknikkerd hebben. Zou hij niet met zijn linkerkant mijn fietszak aangetikt hebben. Zodat mijn achterwiel zich uit het spoor van mijn voorwiel wurmde en wegsloeg op de natte kasseien. Dan zou ik niet onmiddellijk van de pedalen gesprongen zijn, mijn twee voeten stevig op de grond geplant hebben en mijn fiets opnieuw rechtgetrokken. Dan had ik mezelf niet moeten bezweren "Niets aan de hand".
Maar dat deed ie wel en terwijl de auto om de hoek verdween klopte mijn hart in een tempo waar een loper na een marathon trots op zou zijn. Ik stapte van mijn fiets en wandelde verder over het voetpad.
Misschien moet ik zo'n oranje vlaggetje overwegen. Met daar in grote zwarte letters op: "Bij nat wegdek. Uitzonderlijk bang vervoer"
Abonneren op:
Posts (Atom)