Rollen
"Het is net als fietsen", prentte ik mezelf in.
Wat wiebelig trok ik mezelf recht en zette me af tegen de muur. Acht wieltjes rolden gezapig in een rrrt-ritme. Ik voelde hoe de structuur van de weg onder mijn voetzolen veranderde. Van hobbelig, over hoekig naar zijdezacht fluisterasfalt. Mijn benen vonden onmiddellijk hun oude ritme terug terwijl ik een rondje zoefde langs het voetbalveld.
Glimlachend plofte ik me op een bankje en bekeek mijn oude, gehavende paar skeelers.
"Het is net als fietsen ..."

*klik* weg
Hij had ander werk, schreef hij. Ander werk betekende geen mailtjes met info en foto's. Geen heen en weer geharrewar.
"Veel succes en nog eens bedankt", vormden de kleine lettertjes. Onderaan de mail besloot hij met "Tot ......"
Ik wenste hem digitaal succes en bedacht dat ik hem nooit in levende lijve had gezien.
Het muispijltje klikte zijn mail weg en daarmee klikte ik hem ook weg, bedacht ik. Die puntjes zullen nooit ingevuld worden, maar het was fijn dat ze er stonden.

Verdwenen
Het was een dringende mail, belangrijk en dringend. Hij moest heelhuids in de mailboxen belanden en gelezen worden. De belangrijke, dringende mail vertrok vorige week al. Mooi op tijd.
Het Mail Delivery System reageerde wat trager. Deze morgen om exact te zijn. De belangrijke, dringende mail was niet in de juiste mailboxen terecht gekomen. Hij hing nog wat rond in cyberspace. Verlummelde zijn tijd, of was helemaal verdwenen, ook mogelijk.
Ik heb dus een groot probleem deze middag, als de tweede verschrikkelijk dringende en nog steeds even belangrijke mail niet op tijd de juiste mailbox binnenzeilt.
Misschien stap ik maar weer over op het systeem postduif.