Adem
Halverwege mijn lijstje hoor ik het. Muziek die zachtjes voorbij glijdt. Comptine D'Un Autre Ete: L'Apres Midi van Yann Tiersen. Ik rol mijn stoel naar achter en kijk even naar buiten. Wind laat de bomen heen en weer zwiepen, de bloesems zijn al lang verdwenen. Frêle groene blaadjes klampen zich vast aan de buigzame takken.
Ik wil buiten gaan wandelen, de wind in mijn haren laten blazen, maar ik rol mijn stoel opnieuw naar voor en buig me opnieuw over mijn klavier. Laat mijn vingers dansen op de maat van de muziek.

Rollen
"Het is net als fietsen", prentte ik mezelf in.
Wat wiebelig trok ik mezelf recht en zette me af tegen de muur. Acht wieltjes rolden gezapig in een rrrt-ritme. Ik voelde hoe de structuur van de weg onder mijn voetzolen veranderde. Van hobbelig, over hoekig naar zijdezacht fluisterasfalt. Mijn benen vonden onmiddellijk hun oude ritme terug terwijl ik een rondje zoefde langs het voetbalveld.
Glimlachend plofte ik me op een bankje en bekeek mijn oude, gehavende paar skeelers.
"Het is net als fietsen ..."

*klik* weg
Hij had ander werk, schreef hij. Ander werk betekende geen mailtjes met info en foto's. Geen heen en weer geharrewar.
"Veel succes en nog eens bedankt", vormden de kleine lettertjes. Onderaan de mail besloot hij met "Tot ......"
Ik wenste hem digitaal succes en bedacht dat ik hem nooit in levende lijve had gezien.
Het muispijltje klikte zijn mail weg en daarmee klikte ik hem ook weg, bedacht ik. Die puntjes zullen nooit ingevuld worden, maar het was fijn dat ze er stonden.