Storm
Het borrelde binnenin, als water ver over het kookpunt. Bellen spatten open aan het oppervlakte, het geheel rommelde onheilspellend.
En toch was er niet veel nodig om de de storm binnenin te laten luwen. Een stem, meer niet. Zelfs geen woorden. Gewoon de kadans van een vertrouwde stem. Het sussende in de klanken, als zachtjes rollende golven.

Absurder
"Ik vraag me soms af wat grassprietjes elkaar de hele dag vertellen."
"Je vraagt je af wát ze vertellen? Waarom ga je er van uit dat grassprietjes überhaupt met elkaar praten?"
"De hele dag zo naast elkaar staan en niets zeggen is toch heel erg saai, niet?"

Absurd
"Mijn balpen is verloren gewandeld op dit bureau", zuchtte hij terwijl hij papieren heen en weer schoof, onder stapeltjes keek en door zijn laden heen wroette.
Ik slikte een gniffel in en probeerde uit alle macht niet te denken aan een balpen op twee beentjes over het bureau hopste en verstoppertje speelde achter notablokken, zich verschool in een ringmap en nadien op zijn kleine teentjes terug naar het pennenbakje sloop.
Ben ik de enige die soms zo'n absurde fantasie heeft?