In navolging van Zeppo
Ik wil lang kunnen uitslapen. Heen en weer wiegen in de hangmat. Witte de-zon-kon-er-niet-bij-door-mijn-slippers-streepjes op mijn voeten. Rollen tussen de velden. Lezen, lezen, lezen, lezen, ....

Ik wil vakantie. Nog vier weken ....

Examens
Er waren de zenuwen, bedacht ik terwijl ik tussen de witte studenten op weg naar hun examen fietste. Zenuwen als je de stapels leerstof bekeek. Zenuwen vlak voor het examen.
Verlangen naar alledaagse dingen. Een boek lezen, urenlang in de tuin liggen, televisie kijken. Activiteiten die allemaal achteruitgeschoven werden voor dat ene woord: blokken.
Weken waar het uitzicht onveranderd bleef. Een witte muur met prikbord, cursussen, boeken, notablokken, ... .
Maar er was nog iets...
"Ik zweer je dat ik bijna dood neerviel toen hij me die vraag stelde",benadrukt de jongen op de fiets naast me, terwijl hij theatraal met zijn ogen draaide.
Juist ja, drama ... .

Maandagmorgen in
Veel te laat mijn bed ingerold en veel te vroeg eruit geschopt worden (door de irrante wekkerradio die altijd gelijk heeft) resulteerde in een wollig hoofd.
Met twee verschillende slippers stond ik buiten op de stoep, fiets vergeten. Waar ging ik ook weer heen? O juist ja, werk.
Ik schakel mijn minidisc aan en dein op de zachte klanken van Luc De Vos zijn stem. De zon schijnt warm op mijn rug. Ik zet af en fiets mijn schaduw achterna.