1 juli - vakantie
Zelfs nu ik de schoolbanken al meer dan vier jaar achter me heb gelaten, raak ik het gevoel nog steeds niet kwijt. 1 juli blijft garant staan voor een inwendig huppeltje en de juichkreet: "Eindelijk vakantie! Twee lange maanden vakantie! Uitslapen en niets moeten!"
Jammer voor mij dat ik deze morgen mijn benen even vroeg als anders over de rand van het bed moest zwieren. Door stille straten naar het werk moest fietsen en om 8u mijn computer tot actie aanmanen.
Nog twee weken!

Gedaan met tellen
En dan speelt je hoofd met je voeten. Je denkt dat je blij zal zijn. Je denkt dat je van de daken zal springen als het eenmaal zover is. Als je een verlossende "ja" als antwoord krijgt, maar niets daarvan.
Eenmaal het zover is krijg je te maken met zoiets als gemengde gevoelens.
"Ben je niet blij?"
"Jawel, heel erg blij!"
"Wat is er dan?"
"Ik kan mijn vinger er niet op leggen.
Nog zes weken. Dan staat er mij een sprong in een nieuwe diepte te wachten. Nieuwe uitdagingen, nieuwe mensen, nieuwe omgeving. Dat zwemmen zal wel lukken.
Nog zes weken en dan rij ik elke morgen een nieuwe route. Op weg naar mijn nieuwe job.

Aftellen
Ik zou kunnen beschrijven hoe de zenuwen door mijn keel gieren, hoe kriebels door mijn lijf heen marcheren, doelgericht op en neer zonder moe te worden.
Ik zou kunnen beschrijven hoe ik 's morgens moeilijk mijn ontbijt kan wegwerken, hoe mijn ademhalig op onbewaakte momenten jachtig wordt.
Hoe ik er een tintje witter dan normaal bij loop.
Maar je kent dat gevoel vast en zeker wel. Trouwens, mijn vingers zijn iets te bibberig om veel te schrijven, mijn hoofd te bezig om hier volzinnen te produceren.

Vooralsnog tel ik gewoon nog even af.