Hinderlaag
"Go! Go Go!", schreeuwt de teamleider en hij duwt iedereen uit het basiskamp.
Ik hol gebukt naar een autowrak wat verder. Mijn voeten maaien door het mulle zand, kogels fluiten rond mijn oren. Een schampt af op mijn schouder.
De laatste meter laat ik me glijden en kruip op mijn buik tot achter het wrak.
"Geef me dekking", roept één van mijn ploegmaats nog voor hij naar voor spurt. Ik duik om de hoek en vuur een salvo af. Net voor ik terug achter de wielen duik zie ik hoe mijn ploegmaat vol op de borst getroffen word en in het zand valt.

Met mijn geweer tegen me aan druk ik me opnieuw tegen het wrak. Ik hoor hoe de kogels op het ijzer inslaan.
Ik probeer rond me te kijken, maar mijn zicht wordt troebel en ik krijg het benauwd. Kogels fluiten boven mijn hoofd.
Ongemakkelijk schuif ik heen en weer op mijn knieën. De kogels komen van steeds dichter.

"Weg! Ik moet hier weg!", flitst het door mijn hoofd, maar is zie nog amper iets. Ik sluit mijn ogen, haal diep adem en duw mezelf tegen het wrak af. Mijn voeten ploegen door het zand, ik zie kogels aan mijn voeten inslaan. Ik duik naar een grote stapel autobanden en verschans me daar.

Het wordt stil. Op mijn hurken probeer ik boven de banden uit te kijken. Ik zie niets, niemand. Donkere vlekken dansen voor mijn ogen. Ik krijg geen zuurstof meer. Mijn masker knelt. Mijn ogen tranen. Ik voel hoe mijn benen trillen.
Opeens hoor ik achter me iets schuiven. Ik draai me om en zie vanuit mijn ooghoeken de loop van een geweer. Ik probeer nog weg te duiken, maar drie kogels raken me vol op mijn achterhoofd.
Pets! Pets! Pets! Het is afgelopen voor mij.

Een fluitsignaal snerpt door de loods.
"De laatste van groen is geëlimineerd", roept de marchal. "Iedereen terug naar de veiligheidszone en hou jullie veiligheidsmaskers op tot je daar binnen bent."
Ik hijs me recht en haast me naar binnen. De verf druipt van hals naar mijn rug.
Paintball is niet mijn spel.

Ver van de wereld
Terwijl de aftrap gegeven werd bond ik opnieuw mijn wieltjes onder. Ik riep nog dat ik even een rondje ging skeeleren, maar meer dan wat gemurmel steeg er niet op uit de zetel.
De straat was verlaten. Ik reed de straat uit en zette koers naar de velden voor mijn vertrouwde ronde.
"Een klein rondje", hield ik mezelf voor. "Tot aan het bruggetje"
Maar eenmaal aan het bruggetje reed ik door tot aan de laatste boerderij. De straat was verlaten. In de verte sjeesde een auto. Ik zag net het dak boven de graanhalmen uitpiepen. Heen en weer wiebelend wierp ik in gedachten een muntje op. Terug keren of verder tot aan de manege. Het werd de manege en daarna het kleine kapelletje, het ruiterpad, de aardbeikwekerij.
Een dikke 10 kilometer.
Ik rolde en rolde. Het ritme zat in mijn benen en liet me niet meer los. Ik rolde de zonsondergang tegemoet. De horizon gloeide hel oranje op. Dat was het dichtste dat ik bij de EK-match van die avond kwam.

1 juli - vakantie
Zelfs nu ik de schoolbanken al meer dan vier jaar achter me heb gelaten, raak ik het gevoel nog steeds niet kwijt. 1 juli blijft garant staan voor een inwendig huppeltje en de juichkreet: "Eindelijk vakantie! Twee lange maanden vakantie! Uitslapen en niets moeten!"
Jammer voor mij dat ik deze morgen mijn benen even vroeg als anders over de rand van het bed moest zwieren. Door stille straten naar het werk moest fietsen en om 8u mijn computer tot actie aanmanen.
Nog twee weken!