25
"Moet ik nu echt."
"Ja, het hoort erbij."
"Neen, dat meen je niet."
"Iedereen moet er door."
"Maar ik wil niet."
"Toch zal je moeten."
"Pfff, pokkeverjaardag."
"Happy Birthday to ... ."
"Stop maar met zingen. Niks te happy!"
"Komaan, het is je verjaardag."
"Neen, ik word gewoon oud. Daar is niets leuks aan."
"Kijk, als het je vrolijker maakt. Voor mij hoeft het nog niet."
"Echt niet?"
"Neen, voor mijn part stel je het nog even uit."
"Kan dat?"
"Tuurlijk."
"Dus ik hoef me nog niet volwassen te gedragen."
"Neen, daar kan je nog mee wachten tot je dertig wordt."
"DERTIG????"
"Of zestig, maakt mij niet uit."

Waarna ik in tweejarigenstijl mijn pakjes openscheurde. Die aangekondigde quarterlifecrisis was snel bedwongen.

Eén
"Nog één nachtje slapen."
Vroeger telde ik weken op voorhand af. Deze morgen flitste het eventjes door mijn hoofd.
"Nog één nachtje slapen"

Opstaan
Ik lig in een bolletje opgerold in mijn dekenfort. De dekens zijn overal opgewroet tot een klein holletje. Het licht dat door de gordijnen heen sijpelt wordt alsmaar feller, maar ik hou mijn ogen vastberaden gesloten.
Met een klikje springt de wekkerradio aan en "Let's get ik started" van de Black Eyed Peas stuitert door de kamer. Het veel te opgewekte deuntje kaatst tegen de muren en zoeft in een duikvlucht op het dekbed af. Tot Lief met een welgemikte klap de wekkerradio het zwijgen oplegt en de stilte nazindert.
"Ik dacht het niet", grijnst hij slaperig en duikt opnieuw onder de dekens.

Overslapen? Hoe zou dat nu komen?