Stil
Na vier jaar helemaal alleen in een - wat bijna leek op een- danszaal voor mij alleen, was ik bang dat ik er niet aan zou kunnen wennen. Een bureau delen. De hele dag om minder dan twee meter van iemand anders zitten. Iemand die telefoneert, typt, op en neer loopt. De hele dag lang. Weg met de rust. Daaag concentratie.
Mis!
De regen tikt op de ruiten, we wisselen een goeiemorgen uit. De toesten ratelen in de maat van de regen. De rest volgt later op de dag, als we beiden wat wakkerder zijn. Het was nog nooit zo rustig. Zelfs niet in een danszaal voor mij alleen.

zwiep
Het parket is spiegelglad. Ik sta nog wat wankel op mijn nieuwe schoenen.
Gelukkig is de boekenkast een betrouwbaar houvast.

Begin
In een tekenfilm zou er een sterretje getwinkeld hebben in de rechterhoek van mijn nieuwe computer. Of zou het bureau even in het zonlicht opglanzen.
Twee maanden zenuwachtig opwippen bij het minste gerinkel van de telefoon. Zes weken aftellen tot de laatste dag brachten me op een nieuwe plek, met grote ramen, veel zon, een gigantische boekenkast en bladzijden en bladzijden vol letters om mee te werken. En alhoewel mijn takenlijst me op het lijf geschreven is, moet ik nog wennen. Mijn oude gewoonten afschudden en nieuwe routines in mijn vingers krijgen. Namen bij gezichten ordenen. Telefoonnummers bij stemmen, woorden bij mensen.
Dat, en nog zien een telefoon, prullenbak, klasseerbakjes en enkele ringmappen te versieren.