Herkenningspunten
Nu de avonden zich voor mij openstrekken als een oceaan van tijd, word ik onrustig. Dus ga ik bladeren en snuffelen.
Boekbinden, pottenbakken, schrijfacademie, zwemmen, begeleiden van een leesgroep, franse les,... . Er zijn veel, heel erg veel cursussen en opleidingen in mijn streek. Teveel om elke week opnieuw in vijf avonden te proppen.
Ik wik en weeg en probeer uit te vissen op welke eilandjes in die oceaan ik even wil uitblazen.

Iemand?
Aarzelend hou ik het pakje in alluminiumfolie voor me uit.
"Als jullie zin hebben."
Vier paar ogen scheuren zich los van het computerscherm.
"Wat zei je?"
"Ik heb een stuk cake mee", herhaal ik. "Als er iemand zin heeft in een stukje..."
In geen tijd diept iemand een mes op, gaat een ander op zoek naar bordjes en zet een derde koffie. Een alinea later word er een dampend kopje op mijn bureau geschoven.
Ik kijk het bureau rond. Iedereen werkt weer stug door. Maar er glanst iets nieuws. Een gewoonte die ik helemaal kwijt waande, is juist op kleine kousevoetjes binnengeslopen.

Nieuwsgiering
Alleen maar omdat ze het er veel te snel zouden van meppen. Of omdat ik geen modelletje vind dat erop zou passen. En misschien ook omdat het toch wel een beetje naar mishandeling neigt.
Want eigenlijk zou ik graag eens een cameraatje op mijn katten hun kopjes monteren. Om met mijn eigen ogen te zien wat die een hele dag uitspoken.