Geduld
'Kim, kan je even ...'
'Je spreekt mijn naam uit als Kiem', onderbrak ik hem.
Hij keek me verward aan. 'Kiem?'
Ik knikte. 'Met een ie, niet ihm.'
Hij glimlachte. 'Bedankt om me er op te wijzen. Ik zal het onthouden.'

Twee uur later
'Kim, kan je die correcties eens doorspelen?'
Hij sprak mijn naam uit met een onvervalste ihm-klank.
Ik beet op mijn tong, kon het niet laten om breed te grijnzen en zocht naar de correcties. Binnen een jaar of drie zal hij het wel geleerd hebben. Zo lang deden enkele van mijn vorige collega's er trouwens ook over.

Herkenningspunten
Nu de avonden zich voor mij openstrekken als een oceaan van tijd, word ik onrustig. Dus ga ik bladeren en snuffelen.
Boekbinden, pottenbakken, schrijfacademie, zwemmen, begeleiden van een leesgroep, franse les,... . Er zijn veel, heel erg veel cursussen en opleidingen in mijn streek. Teveel om elke week opnieuw in vijf avonden te proppen.
Ik wik en weeg en probeer uit te vissen op welke eilandjes in die oceaan ik even wil uitblazen.

Iemand?
Aarzelend hou ik het pakje in alluminiumfolie voor me uit.
"Als jullie zin hebben."
Vier paar ogen scheuren zich los van het computerscherm.
"Wat zei je?"
"Ik heb een stuk cake mee", herhaal ik. "Als er iemand zin heeft in een stukje..."
In geen tijd diept iemand een mes op, gaat een ander op zoek naar bordjes en zet een derde koffie. Een alinea later word er een dampend kopje op mijn bureau geschoven.
Ik kijk het bureau rond. Iedereen werkt weer stug door. Maar er glanst iets nieuws. Een gewoonte die ik helemaal kwijt waande, is juist op kleine kousevoetjes binnengeslopen.