Bistro-praat
"Ik heb gisteren de hand van mijn ongeboren baby geschud", glunderde hij tijdens de lunchpauze. Hij had onmiddellijk alle aandacht.
Met veel gebaren trachtte hij uit te leggen hoe het handjesschudden in zijn werk was gegaan. De zwangere redactrice werd zelfs aan tafel geroepen voor een demonstratie.
"Eerst wat lokken, wachten tot ie zijn handje uitsteekt en ondertussen geruststellende geluidjes maken", prevelde hij.
De zwangere buik gaf geen krimp.
"En toch heb ik een handje geschud. Of een voetje. Waarschijnlijk, wil ie gewoon niet omdat ie voelt dat ik de papa niet ben", mokte hij, terwijl de redactrice schuddebuikend van het lachen terug naar haar bureau liep.

Geduld
'Kim, kan je even ...'
'Je spreekt mijn naam uit als Kiem', onderbrak ik hem.
Hij keek me verward aan. 'Kiem?'
Ik knikte. 'Met een ie, niet ihm.'
Hij glimlachte. 'Bedankt om me er op te wijzen. Ik zal het onthouden.'

Twee uur later
'Kim, kan je die correcties eens doorspelen?'
Hij sprak mijn naam uit met een onvervalste ihm-klank.
Ik beet op mijn tong, kon het niet laten om breed te grijnzen en zocht naar de correcties. Binnen een jaar of drie zal hij het wel geleerd hebben. Zo lang deden enkele van mijn vorige collega's er trouwens ook over.

Herkenningspunten
Nu de avonden zich voor mij openstrekken als een oceaan van tijd, word ik onrustig. Dus ga ik bladeren en snuffelen.
Boekbinden, pottenbakken, schrijfacademie, zwemmen, begeleiden van een leesgroep, franse les,... . Er zijn veel, heel erg veel cursussen en opleidingen in mijn streek. Teveel om elke week opnieuw in vijf avonden te proppen.
Ik wik en weeg en probeer uit te vissen op welke eilandjes in die oceaan ik even wil uitblazen.