Goeiemorgen
De zon gloeit warmoranje op aan de horizon. Mistflarden dobberen boven de velden, geven de zonnestralen een troebele waas. In de verte sjokken vier koeiesilhouetten de weide op. Ik tel de kerktorens, zing mee met de radio. "Destination zero". Elke morgen ben ik even in de waan dat ik gewoon op weg ben, nergens heen.
Elke morgen rijd ik door een prachtig stukje middle of nowhere. Mijn beste begin van de werkdag tot nu toe.

Bistro-praat
"Ik heb gisteren de hand van mijn ongeboren baby geschud", glunderde hij tijdens de lunchpauze. Hij had onmiddellijk alle aandacht.
Met veel gebaren trachtte hij uit te leggen hoe het handjesschudden in zijn werk was gegaan. De zwangere redactrice werd zelfs aan tafel geroepen voor een demonstratie.
"Eerst wat lokken, wachten tot ie zijn handje uitsteekt en ondertussen geruststellende geluidjes maken", prevelde hij.
De zwangere buik gaf geen krimp.
"En toch heb ik een handje geschud. Of een voetje. Waarschijnlijk, wil ie gewoon niet omdat ie voelt dat ik de papa niet ben", mokte hij, terwijl de redactrice schuddebuikend van het lachen terug naar haar bureau liep.

Geduld
'Kim, kan je even ...'
'Je spreekt mijn naam uit als Kiem', onderbrak ik hem.
Hij keek me verward aan. 'Kiem?'
Ik knikte. 'Met een ie, niet ihm.'
Hij glimlachte. 'Bedankt om me er op te wijzen. Ik zal het onthouden.'

Twee uur later
'Kim, kan je die correcties eens doorspelen?'
Hij sprak mijn naam uit met een onvervalste ihm-klank.
Ik beet op mijn tong, kon het niet laten om breed te grijnzen en zocht naar de correcties. Binnen een jaar of drie zal hij het wel geleerd hebben. Zo lang deden enkele van mijn vorige collega's er trouwens ook over.