Bij nader inzien...
Ik klem mijn handen rond de handvaten, knijp mijn vuisten samen tot mijn knokkels bijna wit worden. Mijn ogen zijn dichtgeknepen, maar elke vezel in mijn lijf zegt dat dit me in meer dan onnatuurlijke positie bevind. Ik tuimel naar voor en voel mijn gewicht op mijn schouders drukken. Tegen beter weten in loer ik tussen mijn wimpers door. De grond zakt steeds dieper onder me weg.
“Ik wil toch niet”, prevel ik. “Ik wil eruit. Nu!”
Ik probeer me om te draaien. Me uit het zitje te wringen.
“Bij nader inzien, heb ik hier toch geen zin in”, roep ik.
Lief draait zich grijnzend naar mij.
“Te laat”, schreeuwt hij op het moment dat de rollercoaster zich naar beneden stort.

Goeiemorgen
De zon gloeit warmoranje op aan de horizon. Mistflarden dobberen boven de velden, geven de zonnestralen een troebele waas. In de verte sjokken vier koeiesilhouetten de weide op. Ik tel de kerktorens, zing mee met de radio. "Destination zero". Elke morgen ben ik even in de waan dat ik gewoon op weg ben, nergens heen.
Elke morgen rijd ik door een prachtig stukje middle of nowhere. Mijn beste begin van de werkdag tot nu toe.

Bistro-praat
"Ik heb gisteren de hand van mijn ongeboren baby geschud", glunderde hij tijdens de lunchpauze. Hij had onmiddellijk alle aandacht.
Met veel gebaren trachtte hij uit te leggen hoe het handjesschudden in zijn werk was gegaan. De zwangere redactrice werd zelfs aan tafel geroepen voor een demonstratie.
"Eerst wat lokken, wachten tot ie zijn handje uitsteekt en ondertussen geruststellende geluidjes maken", prevelde hij.
De zwangere buik gaf geen krimp.
"En toch heb ik een handje geschud. Of een voetje. Waarschijnlijk, wil ie gewoon niet omdat ie voelt dat ik de papa niet ben", mokte hij, terwijl de redactrice schuddebuikend van het lachen terug naar haar bureau liep.