Plons
Ik maak me op voor de voorlaatste lengte en duw me hard af tijdens het keerpunt. In de verte staan twee jongens op het startblok. Kleerkasten, die mooi thuis zouden gehoord hebben op de Olympische Spelen. Ze zwaaien hun armen los, trekken hun zwembrilletje stevig aan en sjorren nog eens aan hun badmuts.
Mijn armen en benen klieven door het water. Na een uur zwemmen lijken ze geen andere beweging meer te kunnen maken. De kleerkasten gaan in startpositie gaan staan op hun blokken. Ik zwem recht op die met de zwarte zwembroek af. Er is vijf meter tussen ons, als hij nu duikt kan ik het misschien niet meer navertellen.
Voor de zekerheid manoeuvreer ik naar het midden, tussen baan 4 en 5. De jongens wijzen naar me.
"Oef", denk ik opgelucht. "Ze stellen hun wedstrijdje nog eventjes uit."
Ik tik aan, draai en duw af. Juist wanneer ik net weer boven water kom, voel ik links en rechts een enorme klap. Een gelijkgestemde plons. Belletjes ruisen op aan beide kanten. Ik controleer of ik nog in het bezit ben van mijn armen en benen.
De kleerkasten spetteren ondertussen al halverwege het zwembad.

...
Soms is er niets echt belangrijk tot na de eerste kop koffie.

Regendruppels
Ik trek het rolgordijntje omhoog zodat ik de regendruppels langs het raam kan zien glijden. Een auto rijdt zoevend door een grote plas. Een fieters schudt vloekend de extra hoos druppels van zich af. Ik pik een druppel uit en volg hem tot ie op de vensterbank uiteen spat. Ik hou ervan om te werken terwijl de regen tegen het raam roffelt.
Het is weer om je met een deken en een boek in de zetel te nestelen. Om met een kom zelfgemaakte popcorn op schoot naar die film te kijken die al weken op de video ligt. Om warme pantoffels uit de kast op te diepen.

Ik kijk uit naar het einde van de werkdag, wanneer ik zelf door de druppels heen naar huis mag rijden en me even kan laten natregenen op weg van de auto naar de deur. Om me dan als een hond droog te schudden in de gang.