Weglezen
Ik doe mezelf een belofte. Vanavond mag ik ver dwalen, zelfs tijdreizen als ik zin heb. Vanavond mag ik me laten meevoeren naar onbekende levens.
Ongestreken was kan nog even in kreukels blijven liggen. Opwaaiend stof mag zich in de hoeken nestelen. Minder glimmende kranen moeten nog maar eventjes dof blijven.
Deze avond, na mijn werk zal ik de boekhandel binnenlopen en een last-minute laten inpakken. Een all-in pakket van duizenden lettertjes.

Tips voor een mooie bestemming? Iemand?

Herfst
Heel de zomer lang krulde ze zich in een klein bolletje op een uithoekje van het bed. Ver genoeg van Lief’s onrustig gewoel, dicht tegen mijn linkervoet aan. Of ze zat met een verontwaardigde blik op de grond als het muskietennet over het bed hing en ze geen doorgang vond.
Geen miauw te horen, wel twee flitsende oogjes, staart rechtop en een koppige aftocht naar mijn kleren die over de stoel hingen. ‘Eigen schuld’, meende ik te lezen toen ik haar de volgende morgen van mijn zwarte broek afjoeg. Een zwarte broek vol witte pluisharen.

Gisterenavond schoof ze gewillig op toen ik het dekbed over me trok en mijn voeten tussen twee spinnende katten manoeuvreerde. Ze rekte zich uit, geeuwde overdadig en sloop naar het hoofdeinde van het bed. Met haar kopje wurmde ze zich een weg onder de dekens en schoof tegen mijn zij aan.
Ik knipte mijn lampje uit.
Vanonder de deken steeg zacht gespin op. Toen wist ik het zeker. Het is herfst!

Witte Raven
'Welke uitdaging zouden ze jou kunnen voorschotelen', denkt Lief terwijl de aftiteling van Witte Raven loopt.
Ik wil net een laat-maar-komen-ik-kan-alles-aan-antwoord geven als hij rechtveert.
'Ik weet het! Stand-up comedian.'
Mijn maag keert zich om en ik voel me opeens wat misselijk.
Laat maar daar. Heel-ver-van-mij-weg-daar!