Erger dan een bord aardappelpuree
Met tegenzin druk ik op ‘Verzenden’.
Een tegenzin vergelijkbaar met die toen ik vroeger een heel bord met aardappelpuree moest wegwerken – drie uur aan tafel
Of met die toen ik naar school vertrok met een spreekbeurt in mijn boekentas –geen zinnig woord kwam uit als al die ogen op me gericht waren
Of met die die ik voel opwellen als ik naar de tandarts moet – ik hou niet van prikken, gewroet in mijn mond en uitschietende boren
Tegenzin dus
Deze keer voor een cursus Frans
Tien avonden
Grmpf
dinsdag 28 september 2004
donderdag 23 september 2004
Als we
En als we nu gewoon eens de koffer van de kast hesen. Een extra warme pull voor jou en een knuffelfleecedeken voor mij. Als we die koffer vulden met het minimum van wat we niet kunnen missen. Muziek, boeken, een spelbord waar we telkens opnieuw uren over gebogen zitten, gewikkeld in een verbeten strijd om een prijs van niets.
Als we die koffer nu in de auto hesen, wij erbij en de straat uitreden. Links of rechts het maakt niet uit. De stad uit. Nergens heen, of ergens heen.
Als we naar de kliffen rijden, waar de zon enkel voor ons alleen leek onder te gaan. Zo snel mogelijk de autostrade verlaten en zigzag rijden over de hobbelwegen. Op en neer tussen de nu kale velden, naar een gehucht dat nog kleiner zal lijken dan het deze zomer in volle zon al leek.
Als we daar ergens aankloppen - er zal wel een kamer te vinden zijn - en vragen; "Kunnen we hier eventjes blijven, met het minimum van wat we niet kunnen missen. We hebben niet veel nodig. We willen gewoon even waaien. Even net niet wegwaaien."
Geïnspireerd door Rob
En als we nu gewoon eens de koffer van de kast hesen. Een extra warme pull voor jou en een knuffelfleecedeken voor mij. Als we die koffer vulden met het minimum van wat we niet kunnen missen. Muziek, boeken, een spelbord waar we telkens opnieuw uren over gebogen zitten, gewikkeld in een verbeten strijd om een prijs van niets.
Als we die koffer nu in de auto hesen, wij erbij en de straat uitreden. Links of rechts het maakt niet uit. De stad uit. Nergens heen, of ergens heen.
Als we naar de kliffen rijden, waar de zon enkel voor ons alleen leek onder te gaan. Zo snel mogelijk de autostrade verlaten en zigzag rijden over de hobbelwegen. Op en neer tussen de nu kale velden, naar een gehucht dat nog kleiner zal lijken dan het deze zomer in volle zon al leek.
Als we daar ergens aankloppen - er zal wel een kamer te vinden zijn - en vragen; "Kunnen we hier eventjes blijven, met het minimum van wat we niet kunnen missen. We hebben niet veel nodig. We willen gewoon even waaien. Even net niet wegwaaien."
Geïnspireerd door Rob
Weglezen
Ik doe mezelf een belofte. Vanavond mag ik ver dwalen, zelfs tijdreizen als ik zin heb. Vanavond mag ik me laten meevoeren naar onbekende levens.
Ongestreken was kan nog even in kreukels blijven liggen. Opwaaiend stof mag zich in de hoeken nestelen. Minder glimmende kranen moeten nog maar eventjes dof blijven.
Deze avond, na mijn werk zal ik de boekhandel binnenlopen en een last-minute laten inpakken. Een all-in pakket van duizenden lettertjes.
Tips voor een mooie bestemming? Iemand?
Ik doe mezelf een belofte. Vanavond mag ik ver dwalen, zelfs tijdreizen als ik zin heb. Vanavond mag ik me laten meevoeren naar onbekende levens.
Ongestreken was kan nog even in kreukels blijven liggen. Opwaaiend stof mag zich in de hoeken nestelen. Minder glimmende kranen moeten nog maar eventjes dof blijven.
Deze avond, na mijn werk zal ik de boekhandel binnenlopen en een last-minute laten inpakken. Een all-in pakket van duizenden lettertjes.
Tips voor een mooie bestemming? Iemand?
Abonneren op:
Posts (Atom)