Turbo lezen
Ik leer mezelf snellezen, dat moet ook als ik naar de stapel papier kijk die op mijn bureau opgestapeld ligt. Een stapel van dertig centimeter hoog. Een toren papier, vol letters en verhalen.
Het alfabet miljoenen keren vermenigvuldigd en opnieuw doorheen gehusseld. Een stroom aan woorden, zinnen en hoofdstukken.
Ik leer mezelf hele zinnen ineens weghappen. Slikken zonder kauwen. Alinea's in één oogopslag te begrijpen. Ik werk tientallen pagina's op een kwartier weg, bouw aan mijn rechterkant een nieuw torentje met slordig gestapelde pagina's.
Mijn ogen slalommen door de tekst met de allure van het betere Formule 1-racen.
Elke dag opnieuw verbeter ik mijn tijd. Elke dag opnieuw groeit het rechtse stapeltje een klein beetje sneller.
Nu leer ik mezelf een nieuwe discipline aan. Gas terugnemen. Ik probeer mijn ogen ervan te overtuigen dat het in een zachte zetel met een leeslampje over mijn linkerschouder weer rustig mag. Woord voor woord. Proeven. Genieten.
Elke dag opnieuw gaat het wat beter.

Erger dan een bord aardappelpuree
Met tegenzin druk ik op ‘Verzenden’.
Een tegenzin vergelijkbaar met die toen ik vroeger een heel bord met aardappelpuree moest wegwerken – drie uur aan tafel
Of met die toen ik naar school vertrok met een spreekbeurt in mijn boekentas –geen zinnig woord kwam uit als al die ogen op me gericht waren
Of met die die ik voel opwellen als ik naar de tandarts moet – ik hou niet van prikken, gewroet in mijn mond en uitschietende boren

Tegenzin dus
Deze keer voor een cursus Frans
Tien avonden
Grmpf

Als we
En als we nu gewoon eens de koffer van de kast hesen. Een extra warme pull voor jou en een knuffelfleecedeken voor mij. Als we die koffer vulden met het minimum van wat we niet kunnen missen. Muziek, boeken, een spelbord waar we telkens opnieuw uren over gebogen zitten, gewikkeld in een verbeten strijd om een prijs van niets.
Als we die koffer nu in de auto hesen, wij erbij en de straat uitreden. Links of rechts het maakt niet uit. De stad uit. Nergens heen, of ergens heen.
Als we naar de kliffen rijden, waar de zon enkel voor ons alleen leek onder te gaan. Zo snel mogelijk de autostrade verlaten en zigzag rijden over de hobbelwegen. Op en neer tussen de nu kale velden, naar een gehucht dat nog kleiner zal lijken dan het deze zomer in volle zon al leek.
Als we daar ergens aankloppen - er zal wel een kamer te vinden zijn - en vragen; "Kunnen we hier eventjes blijven, met het minimum van wat we niet kunnen missen. We hebben niet veel nodig. We willen gewoon even waaien. Even net niet wegwaaien."

Geïnspireerd door Rob