Als...
Ik loop wat wankel van de slaap naar boven.
'Lief? Kom je', geeuw ik, halverwege de trap.
Lief mompelt wat over film, spannend en einde. Ik wankel verder de trappen op naar een ijskoude slaapkamer met een ijskoud bed. Ik rol me in het dekbed, trap met mijn benen om warm te krijgen en rol me op in een bolletje. Slapen...
Maar als Lief het na de film in zijn hoofd krijgt om nog eventjes lekker tegen me aan te kruipen. Zijn ijskoude voeten tegen mijn warme voeten. Als hij dan de helft van mijn dekenfort inpalmt. Als hij het deken een aantal keer omhoogschopt om zijn voeten er in te wikkelen en zodat ik kippevel krijg van de koude lucht. Als hij dan zijn koude neus in mijn nek wrijft. Dan sta ik eventjes niet in voor mezelf.
Is dat nu zo gek?
donderdag 30 september 2004
woensdag 29 september 2004
Turbo lezen
Ik leer mezelf snellezen, dat moet ook als ik naar de stapel papier kijk die op mijn bureau opgestapeld ligt. Een stapel van dertig centimeter hoog. Een toren papier, vol letters en verhalen.
Het alfabet miljoenen keren vermenigvuldigd en opnieuw doorheen gehusseld. Een stroom aan woorden, zinnen en hoofdstukken.
Ik leer mezelf hele zinnen ineens weghappen. Slikken zonder kauwen. Alinea's in één oogopslag te begrijpen. Ik werk tientallen pagina's op een kwartier weg, bouw aan mijn rechterkant een nieuw torentje met slordig gestapelde pagina's.
Mijn ogen slalommen door de tekst met de allure van het betere Formule 1-racen.
Elke dag opnieuw verbeter ik mijn tijd. Elke dag opnieuw groeit het rechtse stapeltje een klein beetje sneller.
Nu leer ik mezelf een nieuwe discipline aan. Gas terugnemen. Ik probeer mijn ogen ervan te overtuigen dat het in een zachte zetel met een leeslampje over mijn linkerschouder weer rustig mag. Woord voor woord. Proeven. Genieten.
Elke dag opnieuw gaat het wat beter.
Ik leer mezelf snellezen, dat moet ook als ik naar de stapel papier kijk die op mijn bureau opgestapeld ligt. Een stapel van dertig centimeter hoog. Een toren papier, vol letters en verhalen.
Het alfabet miljoenen keren vermenigvuldigd en opnieuw doorheen gehusseld. Een stroom aan woorden, zinnen en hoofdstukken.
Ik leer mezelf hele zinnen ineens weghappen. Slikken zonder kauwen. Alinea's in één oogopslag te begrijpen. Ik werk tientallen pagina's op een kwartier weg, bouw aan mijn rechterkant een nieuw torentje met slordig gestapelde pagina's.
Mijn ogen slalommen door de tekst met de allure van het betere Formule 1-racen.
Elke dag opnieuw verbeter ik mijn tijd. Elke dag opnieuw groeit het rechtse stapeltje een klein beetje sneller.
Nu leer ik mezelf een nieuwe discipline aan. Gas terugnemen. Ik probeer mijn ogen ervan te overtuigen dat het in een zachte zetel met een leeslampje over mijn linkerschouder weer rustig mag. Woord voor woord. Proeven. Genieten.
Elke dag opnieuw gaat het wat beter.
dinsdag 28 september 2004
Erger dan een bord aardappelpuree
Met tegenzin druk ik op ‘Verzenden’.
Een tegenzin vergelijkbaar met die toen ik vroeger een heel bord met aardappelpuree moest wegwerken – drie uur aan tafel
Of met die toen ik naar school vertrok met een spreekbeurt in mijn boekentas –geen zinnig woord kwam uit als al die ogen op me gericht waren
Of met die die ik voel opwellen als ik naar de tandarts moet – ik hou niet van prikken, gewroet in mijn mond en uitschietende boren
Tegenzin dus
Deze keer voor een cursus Frans
Tien avonden
Grmpf
Met tegenzin druk ik op ‘Verzenden’.
Een tegenzin vergelijkbaar met die toen ik vroeger een heel bord met aardappelpuree moest wegwerken – drie uur aan tafel
Of met die toen ik naar school vertrok met een spreekbeurt in mijn boekentas –geen zinnig woord kwam uit als al die ogen op me gericht waren
Of met die die ik voel opwellen als ik naar de tandarts moet – ik hou niet van prikken, gewroet in mijn mond en uitschietende boren
Tegenzin dus
Deze keer voor een cursus Frans
Tien avonden
Grmpf
Abonneren op:
Reacties (Atom)