En dans...
Ze paste in de definitie van het betere muurbloempje. Tegen de muur geleund, armen over elkaar en een linkervoet die wat meetikte op de maat van de muziek. Af en toe nam ze een slokje van haar cola en knikte met haar hoofd op het ritme van de bassen.
Een rookwaas dreef door de zaal. De lichtinstallatie liet een heel scala aan kleuren door de ruimte flakkeren. Mensen wriemelden dooreen.
Plots duwde ze zich van de muur weg, liep naar het midden van de dansvloer en maakte één perfecte pirouette. Op de toppen van haar tenen, haar armen in een mooie boog boven haar hoofd. Eentje maar en onmiddellijk daarna liep ze terug naar de muur. Nonchalant leunen, armen over elkaar en een linkervoet die wat meetikte op de maat van de muziek.

Als...
Ik loop wat wankel van de slaap naar boven.
'Lief? Kom je', geeuw ik, halverwege de trap.
Lief mompelt wat over film, spannend en einde. Ik wankel verder de trappen op naar een ijskoude slaapkamer met een ijskoud bed. Ik rol me in het dekbed, trap met mijn benen om warm te krijgen en rol me op in een bolletje. Slapen...

Maar als Lief het na de film in zijn hoofd krijgt om nog eventjes lekker tegen me aan te kruipen. Zijn ijskoude voeten tegen mijn warme voeten. Als hij dan de helft van mijn dekenfort inpalmt. Als hij het deken een aantal keer omhoogschopt om zijn voeten er in te wikkelen en zodat ik kippevel krijg van de koude lucht. Als hij dan zijn koude neus in mijn nek wrijft. Dan sta ik eventjes niet in voor mezelf.
Is dat nu zo gek?

Turbo lezen
Ik leer mezelf snellezen, dat moet ook als ik naar de stapel papier kijk die op mijn bureau opgestapeld ligt. Een stapel van dertig centimeter hoog. Een toren papier, vol letters en verhalen.
Het alfabet miljoenen keren vermenigvuldigd en opnieuw doorheen gehusseld. Een stroom aan woorden, zinnen en hoofdstukken.
Ik leer mezelf hele zinnen ineens weghappen. Slikken zonder kauwen. Alinea's in één oogopslag te begrijpen. Ik werk tientallen pagina's op een kwartier weg, bouw aan mijn rechterkant een nieuw torentje met slordig gestapelde pagina's.
Mijn ogen slalommen door de tekst met de allure van het betere Formule 1-racen.
Elke dag opnieuw verbeter ik mijn tijd. Elke dag opnieuw groeit het rechtse stapeltje een klein beetje sneller.
Nu leer ik mezelf een nieuwe discipline aan. Gas terugnemen. Ik probeer mijn ogen ervan te overtuigen dat het in een zachte zetel met een leeslampje over mijn linkerschouder weer rustig mag. Woord voor woord. Proeven. Genieten.
Elke dag opnieuw gaat het wat beter.