Traag en stil
Ik schud mezelf wakker uit een nare droom. Het soort dat de hele dag in je lijf kan blijven hangen. De plaats naast me in bed is leeg en ik merk dat ik mezelf in het hele dekbed gerold heb. Vaag herinner ik me hoe Lief vroeg deze morgen eventjes op mijn neus kwam tikken. Er ligt geen briefje op de keukentafel, maar ik zie aan de verspreidde kruimels op het tafelblad en de lukraak neergegooide wanorde in de badkamer dat ie al betere morgens had.
Het is stil. De katten kijken me slaperig aan vanuit de zetel. 'Wat doe jij hier nog?' lijken ze te denken. Ik plan mijn dag. Vul hokjes en uren op met to-do-dingen. Maar eerst de krant en koffie. Ook thuis lijkt er niets zinnigs uit mijn vingers te komen zonder die eerste kop koffie.

Bedenking
Zijn er nog mensen die vandaag graag terug zes jaar willen zijn?
Schoentje zetten? Pakjes krijgen?

Kans
Er wordt mij een mooie kans aangeboden. Een tijdelijke oplossing. Als ik wil, kan ik drie maanden lang mijn tanden in een project zetten. 'Tenminste, als je voor die tijd nog geen andere vaste job gevonden hebt. De job van je leven gaat voor!'

Ik krijg de kans om opgelucht adem te halen en mijn vleugels alvast weer open te spreiden. Als opwarming voor die perfecte job die in het verschiet ligt. Om de schrik en de onrust van me af te schudden.